၂၀၁၀အေတြး

ညတုန္းက (၁၂) နာရီေက်ာ္ေတာ႕လမ္းမေပၚကေန အသံေတြၾကားလိုက္ရတယ္၊
“HAPPY NEWYEAR” လို႕ေအာ္လိုက္သံေတြေပါ႕၊လူႀကီးကလည္းေအာ္တယ္၊ခေလးကလည္းေအာ္တယ္၊
အရက္သမား၊အာ၀ါဒါး ကအစ..သူေဌးေတြ၊လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ၊၀န္ထမ္းေတြ၊ေၿပာရရင္ လူတန္းစားေပါင္းစုံေပါ႕၊
ေအာ္ၾကတယ္၊ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ “ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာႏွစ္သစ္ေပါ႕”.......၊သီးခ်င္းေတြဖြင္႔၊ဘီယာေတြေသာက္၊ကၾက
ခုန္ၾက၊ရူးၾက မူးၾကေပါ႕.......။လူသားအားလံုးေပ်ာ္ၾကတယ္(ဘာၿဖစ္လို႕ေပ်ာ္တာလဲေတာ႕မသိဘူး)
အဲဒီအခ်ိန္ဖ်တ္ကနဲေခါင္းထဲမွာအေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္၊
သူတို႕ေတြေပ်ာ္ေနၾကေအာ္ေနၾကတာ...၊သူတို႔ရဲ႕အေပ်ာ္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္တစ္မ်ိဳးနားလည္လိုက္မိတယ္...၊
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ႕......“ ငါတို႔ေတြေသဖို႔တႏွစ္နီးလာၿပီ..ေပ်ာ္လိုက္တာေဟ႔....”လို႔ေအာ္ေနၾကတာပါလား..
(ဘုရား..ဘုရား...)

(၁)ရက္(၁)လ၂၀၁၀ခုႏွစ္
နံနက္ (၁)နာရီ (၁၀) မိနစ္

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ

mail ထဲကိုထံုးစံအတိုင္း message ေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနက်ပါ။ဟိုေန႔ကေတာ႔ အဲဒီထဲက စာတစ္ေစာင္ကိုဖြင္႔ၿပိးဖတ္မိလိုက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသ ၀မ္းသာမိတယ္။ ကိုယ္ေၿပာခ်င္ေနတာေတြကို သူက ကိုယ္႔ထက္ ၿပည္႔ၿပည္႔စံုစံုသိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း တင္ၿပထားလို႔ပါ။( ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေရးရင္ေတာင္ သူ႕ေလာက္ အဆင္ေၿပမွာမဟုတ္ဘူးေလ)
စာေရးသူရဲ႕ အမည္ကိုလည္းေဖာ္ၿပ မထားပါဘူး၊အဲဒါနဲ႔ပဲ အမည္မသိ စာေရးသူရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို အခုလိုၿပန္ၿပီးေဖါက္သည္ခ်လိုက္ရပါေတာ႔ တယ္.....။
Subject: ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ
To:


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ ပို့ေပးထားေသာေမးလ္ ကို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းဖတ္သင့္တယ္ထင္လုိ့မ်ွေ၀ေပးထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရးသားထားၿခင္းမဟုတ္ပါ။ပို့ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ

ဒီပုိ႔စ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအျမင္ေလးတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အေျချပဳၿပီး ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ေလးမွာျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးေရာယွက္ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာကၽြန္ေတာ့္အျမင္၊ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။


``ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ
ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။´´ (ရပ္စကင္း)
ဒီစာသာေလးကုိ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ လမင္းကုိ ထရံေပါက္မွ ၾကည့္ျခင္း ဆုိတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ဒီအယူအဆေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္နဲ႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနလုိ႔လည္း စာအုပ္ထဲကေန ကူးယူးထားမိတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက
``ေမေမ အာဇာနည္ေန႔ဆုိတာ အဆုိေတာ္ Rဇာနည္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ေျပာတာလားဟင္၊
ၿပီးေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ရာဇ၀င္ထဲက
မေဟာ္သဓာတုိ႔လုိမ်ဳိးလားဟင္´´
ဒီေမးခြန္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္နားနဲ႔ ဆက္ဆက္ၾကားခဲ့ရတာပါ။ လွည္းတန္း TTCမွာ တက္ေနတဲ့ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔မိခင္ကုိ အမွတ္မထင္ေမးလုိက္တဲ့ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါ။ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးဟာ အဲဒီတုန္းက(၃) တန္းကုိ တက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ မိခင္လုပ္တဲ့သူကေတာ့ သူ႔သမီးေလးကုိ
ေမးခြန္းေၾကာင့္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့တာကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။
``ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနလုိ႔ ငါတုိ႔ဘ၀ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္ရတာ ရွက္ဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ အခြင့္အေရးရရင္
တျခားႏုိင္ငံသား ခံယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္၊ လုိအပ္ရင္ Refugge
ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမွာ။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ တတိယႏုိင္ငံတစ္ခု ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္´´
အဲဒီစကားေလးက တစ္ည အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ CNN သတင္းၾကည့္ေနတုန္းကၽြန္ေတာ့္အနားမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဆရာေသာ္တာေဆြေရးထားတဲ့ ``ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား´´ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ တစ္ေပါင္းတစ္စည္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ပထမဦးဆုံးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သူ အေနာ္ရထာမင္းအေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာအုပ္ေလးပါ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ အရမ္းႏွစ္သက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက
စာအုပ္ဆုိင္ကေန ငွားဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ ၀ယ္ၿပီး သိမ္းထားခ်င္လုိ႔စာအုပ္ဆုိင္ေတြ၊ အေဟာင္းတန္းေတြမွာ လုိက္ရွာေပမယ့္ အခုထိ မရေသးပါဘူး။
အဲဒီစာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အရမ္းတက္ၾကြခဲ့မိပါတယ္။ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ထုိနည္းတူ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ``အေရွ႕မွ
ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ´´ စာအုပ္ေလး ဖတ္ရေတာ့လည္း စိတ္တက္ၾကြခဲ့မိတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးသမုိင္းေၾကာင္းမွာတုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္းနဲ႔ သမုိင္းျဖစ္စဥ္ကုိ ေရးထားတာေတြကုိဖတ္ရတာကုိး။ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္တာလားလုိ႔
ေမးစရာရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္တယ္။ အေသြးအသားထဲကေနခ်စ္တယ္။ ျမတ္ႏုိးတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနပါေစ၊ဘယ္ေလာက္ပဲ ခၽြတ္ၿခဳံက်ေနပါေစ ဘယ္ေတာ့မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ စြန္႔ခြာၿပီးတျခားႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူး လုံး၀မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ဳိး တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြ လုပ္ေပးၾကရမလဲဆုိတာကုိအၿမဲတမ္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္လည္း လုပ္ေပးၾကည့္တယ္။
သူမ်ားႏုိင္ငံေတြ ဘယ္ေလာက္ တုိးတက္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီေနပါေစ၊လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိန္ထိန္လင္းေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီႏုိင္ငံေတြကုိ မခင္တြယ္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိလုိ႔
ဖေယာင္းတုိင္ေလးနဲ႔ မီးထြန္းေနခဲ့ရတဲ့ မိသားစုေလးဘ၀ေလးကုိ တမ္းတမိတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အျဖစ္ကုိ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္မိတယ္။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေထာပတ္ကုိ မမက္ေမာပါဘူး။ ငပိရည္၊ တုိ႔စရာနဲ႔ထမင္း ဆန္ၾကမ္း စားရပါေစဦး ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ျမတ္ႏုိးတယ္။ ႏုိင္ငံတကာအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။ ``ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ´´

တစ္ေန႔က ဧရာ၀တီ၀က္ဘ္ဆုိဒ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ ေဒါက္တာဇာနည္ရဲ႕ ``ဗမာေတြကုိယ္တြင္းက မေကာင္းဆုိး၀ါး´´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း၊စိတ္ပ်က္မိတယ္။ သူ႔ေဆာင္းပါးက အျပဳသေဘာ ထက္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာတုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း သပ္လွ်ဳိေသြးခြဲေနသလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔။ သူ
ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ``ဗမာေတြကုိယ့္ကုိယ္ကုိစိတ္ႀကီး၀င္ၿပီးတျခားတုိင္းရင္းသားေတြကုိက်ေတာ့ လူရာမသြင္းခ်င္ ဘူး၊ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတယ္။ေမာက္မာတယ္´´လုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနတယ္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရွမ္း ဆုိတဲ့ တုိင္းရင္းသားအားလုံးဟာျမန္မာလူမ်ဳိး၊ အဲဒါကုိမင္းကကခ်င္မုိ႔လုိ႔၊မင္းကကရင္မုိ႔လုိ၊မင္းကရွမ္းမုိ႔လုိ႔ဆုိတဲ့ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ဳိးတုိင္းရင္းသားေတြၾကားထဲမွာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယ္တုိင္ ကလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးသားပဲ။ ``ေတာင္တန္းနဲ႔ျပည္မ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ ရွိရမယ္´´ လုိ႔ဆုိတာေလ။ ႏုိင္ငံေရးသမားဟာသူ႔ဘာသာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာကုိ ဘာမွမေျပာလုိေပမယ့္
တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲတာကုိေတာ့ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာတုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ရွိေနတာပဲ။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ညီအစ္ကုိလုိ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံတယ္ဆုိတာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ကာလအခုိက္အတန္႔တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ပညာေရး၊စီးပြားေရး၊ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ နိမ့္က်ေနတယ္။ ၾကည့္ျမင္တုိင္ကကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပဲ။ လူတစ္ေယာက္က ေရာဂါတစ္ခု
ရလာၿပီဆုိရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါေတြဟာလည္း ဆက္စပ္ျဖစ္ေပၚလာတာပဲတဲ့။ ဥပမာလူတစ္ေယာက္မွာ ေသြးတုိးေရာဂါ ရွိလာရင္ ေနာက္ပုိင္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔မွာႏွလုံးေရာဂါလည္း ရွိလာတတ္တယ္။ တၿပိဳင္ထဲ မွာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါလည္းျဖစ္လာတတ္တယ္တဲ့။ သူက ဥပမာထား ေျပာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆက္စပ္ၿပီး
ေျပာသြားတာက အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္က ဂီတကုိ ႏွစ္သက္လာရင္ သူဟာဂီတတစ္ခုထဲနဲ႔တင္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ စာေပကုိလည္း စိတ္၀င္စားလာတယ္။တျခားအႏုပညာကုိလည္း စိတ္၀င္စားလာတတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္စပ္ၿပီးထပ္ေတြးၾကည့္တယ္။ ထုိနည္းတူပဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေၾကာင္း သိခ်င္တယ္၊
ေျပာမယ္ဆုိရင္ တစ္ခုထဲကုိ ကြက္ေျပာလုိ႔ မရသလုိ တစ္ခုထဲကုိပဲ ကြက္ၿပီးစဥ္းစားလုိ႔ မရျပန္ဘူး။ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံဆုိတာက လည္း မိသားစုတစ္စုကေန အေျခခံလာတာပဲ။
မိသားစုတစ္စု သူတုိ႔ရဲ႕ လူေနမႈဘ၀ နိမ့္က်တယ္၊ ျမင့္မားတယ္ဆုိတာကလည္းသူတုိ႔ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ မိသားစုတြင္း ယဥ္ေက်းမႈအေပၚ အေျခခံၿပီးမွျဖစ္ေပၚလာတာပဲေလ။ ၿပီးေတာ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရည္ေပၚလည္း အမ်ားႀကီးမူတည္ေနတာပဲ။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းတစ္ယာက္ဟာ သူ႔မိသားစုအေပၚ ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲေပးႏုိင္စြမ္း ရွိသလဲ။

ပညာသင္ၾကားသင့္တဲ့အရြယ္မွာ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့ကေလးငယ္ေတြေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ေနရတယ္။ မိဘမဲ့လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေတြ႔ေနရတယ္။အထက္တန္းပညာသင္ၾကားရမယ့္အခ်ိန္၊ တကၠသုိလ္ပညာ ဆည္းပူးရမယ့္အရြယ္ေတြမွာ
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့လူငယ္ေတြ ျပည္ပကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထြက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္။ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တင္ အသက္ ၁၈ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျပည္ပကုိ ထြက္လာၿပီး
အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ထုိ႔နည္းတူပဲ မူလတန္းပညာကုိေတာင္ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္မသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျပည္ပမွာအလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကတယ္။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္လူငယ္မ်ားဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ပညာေရး ရပ္တန္႔ခဲ့ၾကရတယ္။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ တကၠသုိလ္ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြကုိ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္
႐ုိက္ထုတ္ေနၾကတယ္။ ပညာမတတ္ ဘြဲ႔ရလူငယ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး
ျဖစ္လာတာကုိလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီးကုိ ၿဖိဳခ်ႏုိင္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ Pink Flyod ေတးဂီအဖြဲ႔ရဲ႕ ေတးစီးရီးထဲ ကလုိ ဘြဲ႔ရပညာမတတ္တဲ့သူေတြကုိ စက္နဲ႔ ႐ုိက္ထုတ္ေနသလုိပါပဲ။

ပညာေရးဆုိတာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးသလုိ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္လည္းအေရးႀကီးတာပါပဲ။ ပညာေရး နိမ့္က်လာတာနဲ႔အမွ် အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚေတြလည္းနိမ့္က်လာပါမွာပဲ။ အသိအျမင္ဗဟုသုတအေတြးအေခၚေတြ နိမ့္က်လာတာနဲ႔အမွ်စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိမ့္က်လာတာပါပဲ။
ပညာတတ္ေတြ နည္းလာၿပီး ၀ိသမေလာဘ စီးပြားေရးသမားေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ်အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ လည္း ဘယ္လုိမွ ေကာင္းလာႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။
အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သလုိပါပဲ။ အာဇာနည္ေန႔ဆုိတာ ဘာေန႔လဲဆုိတာ မသိတဲ့ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါၿပီ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေတာ့အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ သိၾကပါေသးတယ္လုိ႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။အမ်ဳိးသားေန႔ဆုိတာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးပါပဲ။လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိတာကုိေတာင္ အစုိးရ႐ုံးပိတ္ရက္ေန႔အျဖစ္ေလာက္ သာသတ္မွတ္ေနၾကတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကတာဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ အ့ံၾသစရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ႐ုတ္တရက္ေမးၾကည့္ပါ။ ``ငါတုိ႔ႏုိင္ငံကုိ လြတ္လပ္ေရး ရယူေပးခဲ့တဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ေျပာျပစမ္းကြာ´´ ဆုိရင္ ဟုိတုိး၀ါးတား
လူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကပါၿပီ။ ``ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ဟာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ´´ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိေတာင္ မသိၾကတဲ့သူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားရွိလာေနတာဟာျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္အတြက္မေကာင္းတဲ့လကၡဏာေတြပါပဲ။ တစ္ခါက အြန္လုိင္းမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူ နတ္ေမာက္ေရာက္တုန္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေနခဲ့တဲ့
အိမ္ေရွ႕မွာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခ်င္တာ ႐ုိက္လုိ႔မရလုိ႔ ခုိး႐ုိက္တာ ၅ ရက္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္တဲ့။ အဲဒီဓာတ္ပုံကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆီ ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသလဲ။
အစုိးရ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာကုိကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆုိတာ အရင္ဆုံးစဥ္းစားၾက ရလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒဂုံမွာ တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တကၠသုိလ္မွာပညာလာသင္ၾကတာထက္ ေဟလား၀ါးလား လာလုပ္ေနၾကတဲ့သူ ေတြ အေတာ္မ်ားေနတာကုိေတြ႔ေနရတယ္။ ပညာသင္ၾကားရမယ့္အရြယ္မွာ ပညာေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘဲတစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ရင္ ငါ့တာ၀န္ေက်ၿပီလုိ႔ ယူဆသူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာမနည္းေတာ့ဘူး။ ပညာေရး နိမ့္က်လာတယ္၊ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာတယ္ဆုိၿပီးသူမ်ားေယာင္လုိ႔ လုိက္ေယာင္ေနၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းက
သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ တစ္ပုဒ္ကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖန္႔က်က္ေတြးမိၾကသလဲ။ ကႀကီးခေခြးကုိ ၏သည္မေရြး က်က္ၿပီး ေျဖခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါဟာ စာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အျပစ္တစ္ခုထဲမဟုတ္သလုိ သင္ၾကားေပးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားဘက္က လည္းလုိအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ရပ္စကင္း ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ
``ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ
ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္´´
ပညာတတ္ဆုိတာကလည္း အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈ မတရားမႈကုိ
ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔နဲ႔ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္တဲ့သူကုိပဲ ေခၚတာပါ။
သင္ၾကားေပးတဲ့သူမ်ားဘက္ကလည္း ကုိယ္ သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့သူေတြကုိ နားလည္
တတ္သိေအာင္၊ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရမွာ အဓိကတာ၀န္ပါပဲ။ ဟုိက
ကန္႔သတ္ထားလုိ႔၊ ဒီက ကန္႔သတ္ထားလုိ႔ပါဆုိၿပီး သူမ်ားကုိသာလက္ၫွဳိးထားေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိ လက္ၫွဳိးထုိးမယ့္သူေတြ နည္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သမုိင္းဘာသာရပ္ကုိ သင္တဲ့ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ၀တၱရားေက်သင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ``ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ရာဇ၀င္ထဲက လူလားလုိ႔´´ ေမးခဲ့တဲ့
မူလတန္းအရြယ္ ကေလးသူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေပၚ လာတာဟာ မဆန္းပါဘူး။
ေအးဂ်င့္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက ျပည္ပထြက္မယ့္သူေတြကုိႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ဆုိတတ္ ေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႕ ညည္းညဴမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသခဲ့ရတာလည္း ရွိတယ္။ မူလတန္း (၄) ေအာင္ၿပီးၿပီ။ ေအဘီစီဒီကုိအႀကီးအေသး ခြဲေရးရင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စား သေကၤတေတြကုိေသခ်ာမသိဘူးတဲ့။ ကဲ.. အဲဒီလုိမ်ဳိး လူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာရင္ သူတုိ႔ သူတုိ႔ေတြကေန ေပါက္ဖြားလာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္
ဘယ္သူက တာ၀န္ယူမွာလဲ။
တစ္ည ကုတင္ေပၚမွာ လွဲၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ဘြဲ႔ရသူငယ္ခ်င္း အခန္းေဖာ္တစ္ေယာက္က ႏုိ၀င္ဘာလနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလကုိ အဂၤလိပ္လုိဘယ္လုိစာလုံးေပါင္းသလဲလုိ႔ ေမးတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္ေမးမိတယ္။ ``မင္း ဘယ္လုိ ဘြဲ႔ရလာတာလဲ´´ လုိ႔။
ေနာက္အျမင္တစ္ခုေပါ့။ မိဘေတြကလည္း ဆုံးမၾကပါတယ္။ သား၊ သမီးတုိ႔တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေနာ္။ အခုေခတ္မွာေက်ာင္းထားရတာ မလြယ္ဘူး၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊က်ဴရွင္စရိတ္ စတဲ့အေထြေထြစရိတ္ေတြက အရမ္းအကုန္အက် မ်ားတယ္။ တစ္ႏွစ္က်သြားလုိ႔ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္တက္ရင္ ပုိက္ဆံထပ္ကုန္တယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေလးေတြ မၾကာခဏၾကားၾကားေနရတတ္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္တဲ့၊ ပုိက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့အသုိင္းအ၀န္းအေနနဲ႔ ကုိယ့္သားသမီး စာေမးပြဲတစ္ႏွစ္က်လုိ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္ထားရတာ သူတုိ႔အတြက္ ဘာမွ မသိသာေပမယ့္ လူလတ္တန္းစားအေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ထိခုိက္မႈ ရွိလာပါတယ္။ မိဘ ေတြဟာကုိယ့္သားသမီးေလးေတြကုိ ပညာတတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ စီးပြားေရး
အဆင္ေျပသည္ ျဖစ္ေစ၊ အဆင္မေျပသည္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းထားေပးႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္ ႀကီးျမင့္လာတာနဲ႔အမွ်အခ်ဳိ႕ေသာ မိဘေတြရဲ႕ ပညာေရးအေပၚ အျမင္ကလည္း ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။
ေရးတတ္ဖတ္တတ္႐ုံေလာက္ပဲပညာသင္ၾကားေစလုိၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာပညာေရးကုိရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၾကတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလာပါၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြမွာမေျပာနဲ႔၊ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာင္ အဲဒီလုိမိသားစုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိလာေနတာ အနာဂတ္အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ မေကာင္းတဲ့အလားအလာေတြပါပဲ။
တစ္ေန႔အတြက္ ထမင္းတစ္လုပ္ စားရဖုိ႔ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားေနၾကရတဲ့မိသားစုအဖုိ႔ သူတုိ႔အတြက္ ပညာေရးထက္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္စားရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးလာတာကုိး။ လက္မႈပညာေရးတစ္ခုေလာက္ တတ္ထားရင္ေတာ္ၿပီဆုိတဲ့ လူေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္သူတုိ႔ေတြမစဥ္းစားခဲ့မိတဲ့အခ်က္တစ္ခုကငါတုိ႔ေတြပညာမတတ္ခဲ့လုိ႔အခုလုိ႐ုန္းကန္ေနရတာပါလားဆုိတာပါပဲ။ ပညာတတ္နည္းတဲ့ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မွတုိးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္တြင္းျပည္ပစီးပြားေရးသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း သူတုိ႔လုပ္ငန္းအတြက္ ပညာတတ္ေတြ
အမ်ားႀကီးကုိ အလုိမရွိၾကတာဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။အေျခခံပညာနိမ့္တဲ့သူေတြကုိ သူတုိ႔လုပ္ငန္းမွာ ေခၚသုံးတာဟာ သူတုိ႔အတြက္သာမန္အားျဖင့္ အဆင္ေျပေနလုိ႔ပါပဲ။ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ လူနည္းစု
လုပ္ငန္းရွင္ေတြကပဲ ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးတာမ်ဳိးပဲရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္႔ အင္မတန္ နည္းလြန္းလွပါတယ္။အခု လက္ရွိရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာျမန္မာႏုိင္ငံသား တုိင္းရင္းသားေတြ အလြန္နည္းၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံသားတ႐ုတ္နဲ႔ တျခားလူမ်ဳိးေတြကသာ ႀကီးစုိးေနၾကတာဟာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရဲ႕စီးပြားေရးကုိ၀ါးမ်ဳိးခံေနရသလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔လူမ်ဳိးစု ႀကီးပြားတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိင္းရင္းသားမ်ားဟာအသုံးခံျဖစ္ေနရတာဟာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။

ႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ မိသားစုတစ္စုရဲ႕ စီးပြားေရး ထပ္တူက်ပါတယ္။မိသားစုတစ္စုမွာ ဦးေဆာင္သူ မေကာင္းရင္ အဲဒီမိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးဟာလည္းပ်က္ယြင္းဆုတ္ယုတ္သလုိႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာလည္း ထုိနည္း တူပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔မိသားစု တုိးတက္ႀကီးပြားဖုိ႔အတြက္သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈအေပၚ မ်ားစြာမူတည္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟာလည္း မ်ားစြာအေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈေကာင္းရင္၊ အေတြးအေခၚ အေျမာ္အျမင္ေကာင္းရင္ မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ
တုိးတက္လာႏုိင္သလုိ စီမံခန္႔ခြဲမႈညံ့ဖ်င္းခဲ့ရင္ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈမရွိခဲ့ရင္လည္း မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ
ဆုတ္ယုတ္သြားမွာပဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ဆုိ ဒီထက္မက က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။မိသားစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဟာ သူ႔လက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားရဲ႕ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ တာ၀န္ယူရသလုိ သူ႔မိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးကုိလည္း တာ၀န္ယူရတာပါပဲ။ ဒါေတြဟာ သူ တစ္ဦးထဲမွာတာ၀န္ယူရွိတာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအေပၚမွာလည္းအမ်ားႀကီး မူတည္ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သားသမီးမ်ားကုိ အသိပညာပြင့္လင္းတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိဖုိ႔အတြက္ သူကုိယ္တုိင္ကလည္းအသိပညာ ဗဟုသုတ အေတြးအေခၚ ရွိေနရမွာပါ။ သူ႔ မိသားစုကုိ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံတစ္ခုဟာ မိသားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားတာပါ။ မိသားစုပုံစံမ်ဳိးစုံကုိ ေတြ႔ႏုိင္သလုိ အနာဂတ္အတြက္အလားအလာရွိတဲ့ မိသားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ လုိအပ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံအတြက္ တကယ္တတ္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္ေနပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ထြက္ေပၚလာဖုိ႔အတြက္ မိသားစုမ်ားစြာဟာလည္းစီးပြားေရး အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါတယ္။စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းေတြ ေျပလည္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားရဲ႕ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈမ်ားဟာလည္း
လုိအပ္ေနပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားဟာလည္း အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ
ျဖစ္ေနဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္ပါေသးတယ္။ ငါ့အတြက္ဆုိတာထက္ အမ်ားအတြက္ကုိ
ၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ဟာလည္း သာယာစုိေျပလာႏုိင္မွာပါ။

ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္ေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာပါေစ။ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါ။
ႏုိင္ငံတကာရဲ႕အေရးကိစၥမ်ားကုိေတာ့စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံတုိးတက္လာဖို႔အတြက္လည္း အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္

ေၿပာင္းလဲၿခင္း

arSmifrnf;í rGef;usyfrIrsm;udk cHpm;ae&aom ae&mxJrS olxGufvmonfrSm (2) &ufwdwd &SdoGm;NyDjzpf\/ ,aeYnonf olYtwGuf aemufqHk;njzpf\/ eHeufrvif;rDolonf yifv,fBuD; wpfckudk jzwfí vuf&Sda&mufaeaom ae&mrS tNyD;tydkif xGufcGmoGm;&awmhrnf/ a&jyifus,fBuD; wpfzufurf;wGif&Sdaom ae&mopfudk eHeufrvif;rDolta&mufoGm;&rnf/ olYudk apmifhBudKaeolawGvnf; &dSaernf/ yifv,fjyifBuD;udk jzwfcGifh&wmudkyJolaus;Zl;wifaerd\/

ajrom;rmrmrsm;? ausmufJwHk;ေက်ာက္ခဲrsm;udk wGef;z,fရုန္းxGufjcif;udk rjyKvkyfrDolonf xif;½SL;om; taygpm;jzifh jyKvkyfxm;aom ysOfcsyftcsKdUudk z,f&Sm;NzdKcGif;cJh&onf/ xdkYaemufrS olYtay:wGif ydaeaom ajrpdkifajrcJrsm;udk wGef;uefxGufcJhavonf/ xdkYtwGuf olYudk,fay:wGif ayusHaeaom ajrrIefYrsm;jzifh wpfudk,fvHk;onf jrifraumif;atmif pkwfjywfaeayvdrfhrnf/ 4if;tjyif ,aeYtxd qdkygu olwpfa,muf tjyifzufodkY xGufvmcJhonfrSm (2) &ufwdwd &SdNyD jzpfwJhtwGuf olYyHkpHrSm qdk;&Gm;aom tajctaeodkY a&muf&Sdaevdrfhrnfqdkwmudkvnf; olowd xm;rd\/ odkY&mwGif olYtwGufuawmh xdktaMumif;t&mrsm;udk *½kpdkufp&mrvdkacs/ tb,fhaMumifhqdk&vQif olYudk rnfolwpfOD;wpfa,mufurS jrif&vdrfhrnfr[kwfay/ jrifvnf; rjrifMuacs/ jrifvdkvQifvnf; jrifcGifhr&Sday/ oluawmh tm;vHk;udk jrifae&yg\/ ,ckvdk ntcsdef r်ိဳ;wGifqdkygu olonf t&mtm;vHk; tjyif olYvdkrsKd; pkwfjywfayusHí qdk&Gm;aom o@mef&Sdolrsm; udkyif awGU&wwf\/ xdkolrsm;xJwGif olESifh oduRrf;zl;olrsm;? vHk;0rodolrsm;vnf; yg&Sdae\/ olwdkYudkvnf; olYuJhodkYyif wjcm;olrsm;u rjrifMuacs/ olwdkYtcsif;csif;awmh jrifawGUaeMu&\/ odkY&mwGif wpfa,mufESifh wpfa,muf EIwfqufpum; ajymjcif;rjyKMu/ rodusKd;uRHjyKaeMu\/

wjznf;jznf; nOfheufvmonfESifhtrQ ola&muf&Sdaeaom vrf;ray:wGif vlol toGm; tvmr&Sdoavmufatmifyif usJoGm;\/ odkYaomf olYvdkyHkpHESifh yk*´dKvftcsKdUudkawmh wjznf;jznf; ydkrdkrsm;jym;pGm awGU&vm&\/ tcsKdUu vrf;avQmufaeMuonf/ tcsKdUu "gwfwdkifab;wGif xdkifae \/ tcsKdUuawmh olYvdkyJ &yfaeMu\/ oHk;av;OD;uawmh vrf;rv,facgifwGif armfawmfum;&ef udk raMumufyJ &yfaeMuonf/ um;toGm;tvmusJoGm;aomfvnf; wpfcgwpf&HwGif jzwfoef; oGm;wwfonfh armfawmfum;wpfpD;p ESpfpD;pawmh &Sdao;\/ nzufjzpfí t&Sdefjyif;jyif;ESifh armif;vmwwfaomum;rsm;onf ckevrf;rv,fwGif &yfaeolrsm;udkawmh ausmfjzwfoGm;Mu\/ olwdkYuvnf; vrf;ray:&yfvQuf taetxm;twdkif; usefcJhMu\/ olwdkYudk armfawmfum;rsm; onf xdk;azmufoGm;Edkif\/ armfawmfum;rsm;omvQifru rnfonfht&mrqdk olwdkYudk azmufxGufoGm;apEkdif\/ ,ckvnf; vrf;xdyfwGif &yfaeaom olYudk vrf;xJrS trSwfrxif xGufvmaom um;wpfpD;u xkd;azmufoGm;\/ oluawmh vrf;ray:wGif &yfí wpfpHkwpfckudk pOf;pm;aejcif;jzpf\/ pOf;pm;aeaomtaMumif;t&mrSm ol\ cspfolrdef;uav;xH oGm;a&muf EIwfquf&eftwGuf jzpf\/ olYcspfoludk 'DaeYnwGif awGUcsif\/ odkY&mwGif oGm;oifh roGm;oifh udk cspfol\ vrf;xdyfwnfhwnfhwGif&yfí pOf;pm;awGa0ae\/ xdkYaemuf olqHk;jzwfcsuf wpfckudk vQifjrefpGmcsvdkuf\ olYcspfoludk oloGm;awGUrnf/ xkdYtwGuf olYcspfoltdrf&Sd&mvrf;xJodkY oGufvuf pGm 0ifoGm;\/

twGif;zufrS aomhcwfxm;aomfjim; tcef;xJodkY ola&mufoGm;aomtcg cspfol wpfa,muf မtdyfay;ay/ 0yftm;enf;aom nrD;a&mifrSdefrSdefwpfckom&Sd\/ odkY&mwGif tarSmifxJrS cspfoludk oJoJuGJuGJoljrifae&\/ wHcg;ayguf0wGif &yfaeaom olYudk ab;wdkuftaetxm;jzifh xdkifaeonfh cspfol\rsufESmonf ½TifysrIr&Sdacs/ cyfrSdefrSdefjzpfae\/ olr\ pma&;pm;yGJay:wGif axmifxm;aom olY"gwfyHkudk cspfolonf taMumif;jycsufuif;rJhaom rsufvHk;tpHkjzifh pdkufMunfhae\/ cspfolonf olY"gwfyHkudk Munfhae&mrS (½kwfw&ufqdkovdk) ol&yfae&m wHcg;zuf qDodkY acgif;vSnfhMunfhvdkuf\/ wHcg;ayguf0wGif &yfaeaom olYtm;ausmfí aocsmpGm pl;pdkuf Munfae\ (olYudkawmhrjrifacs) xdkYaemuf ajz;n§if;pGm acgif;udk jyefvSnfhNyD; "gwfyHkudk Munfhae jyef\/ olonf wHcg;aygufrSaeí cspfolxdkifaeom ukvm;xdkif&Sd&modkY wpfvSrf;csif; avQmuf vdkuf\/ xdktcdkuf xdkifae&mrS trSwfrxif x&yfvdkufaom cspfol\ vIyf&Sm;rIaMumifh olvnf; a&SUqufrvSrf;bJ &yfaevdkuf&\/ ,ckwpfBudrfwGifawmh cspfolonf olYzufodkY vSnfhrMunfhbJ rsufarSmiftenf;i,f usHKUvsuf &yfae\/ xdkYaemuf ESmacgif;rSvnf; wpfckckudk vdkufvH ½SL½Iduf aeyHk&\/ xdkYaemuf cspfolonf ukvm;xdkifrS wjznf;jznf; qkwfcGmvmNyD;aemuf rD;acsmif; cvkwf &Sd&modkY OD;wnfvdkuf\/ cspfolonf rD;zGifhawmhrnfjzpf\/ cspfol\ vufonf rD;cvkwfudk udkifvdkufpOf olonf tcef;wGif;rS jyefvSnfhí wpf&Sdefxdk; xGufcGmvmcJhawmhonf/ ol\ pdwfxJwGif awmh cspfoltm; awGUjrifcGifh&cJhonfhtwGuf auseyfapcJh\/ olaemufqHk; jzwfoef;&rnfh a&jyif us,fBuD;qDodkY OD;wnfvdkufonf/ olY&ifxJwGif rnfonfh pGJvef;cHpm;rI wpfpHkwpf&mrS r&Sdacs/

xdka&jyifus,fBuD;udk jzwfNyD;aemuf ...

twefi,ftm;jyif;aom rD;vHk;rsm;rS tvif;wef;\ xdk;ESufrIaMumifh4if;? ylaEG;aom txdtawGUrS at;pufaomywf0ef;usifodkY ½kwfw&ufa&muf&SdoGm;í4if;? ol\cE¨mကိုယ္ wpfae&mudk tenf;i,fjyif;xefaom ½dkufESufjcif; cHvdkuf&í4if;? tp&Sdaom taMumif; t&mrsm; aMumifholonf yg;pyfudk zGifh[í aMumufvefYpGm idkaၿကြးလိုက္၏။

xdktcsdefwGifvn;f olY&ifxJü pGJvef;cHpm;rI[lí wpfpHkwpf&mrS r&Sdao;acs/

၁.၁၁.၁၉၈၉ ( နံနက္ ၃နာရီ၄၅မိနစ္ )