၂၀၁၀အေတြး

ညတုန္းက (၁၂) နာရီေက်ာ္ေတာ႕လမ္းမေပၚကေန အသံေတြၾကားလိုက္ရတယ္၊
“HAPPY NEWYEAR” လို႕ေအာ္လိုက္သံေတြေပါ႕၊လူႀကီးကလည္းေအာ္တယ္၊ခေလးကလည္းေအာ္တယ္၊
အရက္သမား၊အာ၀ါဒါး ကအစ..သူေဌးေတြ၊လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ၊၀န္ထမ္းေတြ၊ေၿပာရရင္ လူတန္းစားေပါင္းစုံေပါ႕၊
ေအာ္ၾကတယ္၊ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ “ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာႏွစ္သစ္ေပါ႕”.......၊သီးခ်င္းေတြဖြင္႔၊ဘီယာေတြေသာက္၊ကၾက
ခုန္ၾက၊ရူးၾက မူးၾကေပါ႕.......။လူသားအားလံုးေပ်ာ္ၾကတယ္(ဘာၿဖစ္လို႕ေပ်ာ္တာလဲေတာ႕မသိဘူး)
အဲဒီအခ်ိန္ဖ်တ္ကနဲေခါင္းထဲမွာအေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္၊
သူတို႕ေတြေပ်ာ္ေနၾကေအာ္ေနၾကတာ...၊သူတို႔ရဲ႕အေပ်ာ္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္တစ္မ်ိဳးနားလည္လိုက္မိတယ္...၊
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ႕......“ ငါတို႔ေတြေသဖို႔တႏွစ္နီးလာၿပီ..ေပ်ာ္လိုက္တာေဟ႔....”လို႔ေအာ္ေနၾကတာပါလား..
(ဘုရား..ဘုရား...)

(၁)ရက္(၁)လ၂၀၁၀ခုႏွစ္
နံနက္ (၁)နာရီ (၁၀) မိနစ္

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ

mail ထဲကိုထံုးစံအတိုင္း message ေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနက်ပါ။ဟိုေန႔ကေတာ႔ အဲဒီထဲက စာတစ္ေစာင္ကိုဖြင္႔ၿပိးဖတ္မိလိုက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသ ၀မ္းသာမိတယ္။ ကိုယ္ေၿပာခ်င္ေနတာေတြကို သူက ကိုယ္႔ထက္ ၿပည္႔ၿပည္႔စံုစံုသိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း တင္ၿပထားလို႔ပါ။( ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေရးရင္ေတာင္ သူ႕ေလာက္ အဆင္ေၿပမွာမဟုတ္ဘူးေလ)
စာေရးသူရဲ႕ အမည္ကိုလည္းေဖာ္ၿပ မထားပါဘူး၊အဲဒါနဲ႔ပဲ အမည္မသိ စာေရးသူရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို အခုလိုၿပန္ၿပီးေဖါက္သည္ခ်လိုက္ရပါေတာ႔ တယ္.....။
Subject: ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ
To:


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ ပို့ေပးထားေသာေမးလ္ ကို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းဖတ္သင့္တယ္ထင္လုိ့မ်ွေ၀ေပးထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရးသားထားၿခင္းမဟုတ္ပါ။ပို့ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ

ဒီပုိ႔စ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအျမင္ေလးတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အေျချပဳၿပီး ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ေလးမွာျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးေရာယွက္ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာကၽြန္ေတာ့္အျမင္၊ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။


``ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ
ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။´´ (ရပ္စကင္း)
ဒီစာသာေလးကုိ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ လမင္းကုိ ထရံေပါက္မွ ၾကည့္ျခင္း ဆုိတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ဒီအယူအဆေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္နဲ႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနလုိ႔လည္း စာအုပ္ထဲကေန ကူးယူးထားမိတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက
``ေမေမ အာဇာနည္ေန႔ဆုိတာ အဆုိေတာ္ Rဇာနည္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ေျပာတာလားဟင္၊
ၿပီးေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ရာဇ၀င္ထဲက
မေဟာ္သဓာတုိ႔လုိမ်ဳိးလားဟင္´´
ဒီေမးခြန္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္နားနဲ႔ ဆက္ဆက္ၾကားခဲ့ရတာပါ။ လွည္းတန္း TTCမွာ တက္ေနတဲ့ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔မိခင္ကုိ အမွတ္မထင္ေမးလုိက္တဲ့ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါ။ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးဟာ အဲဒီတုန္းက(၃) တန္းကုိ တက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ မိခင္လုပ္တဲ့သူကေတာ့ သူ႔သမီးေလးကုိ
ေမးခြန္းေၾကာင့္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့တာကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။
``ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနလုိ႔ ငါတုိ႔ဘ၀ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္ရတာ ရွက္ဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ အခြင့္အေရးရရင္
တျခားႏုိင္ငံသား ခံယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္၊ လုိအပ္ရင္ Refugge
ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမွာ။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ တတိယႏုိင္ငံတစ္ခု ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္´´
အဲဒီစကားေလးက တစ္ည အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ CNN သတင္းၾကည့္ေနတုန္းကၽြန္ေတာ့္အနားမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဆရာေသာ္တာေဆြေရးထားတဲ့ ``ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား´´ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ တစ္ေပါင္းတစ္စည္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ပထမဦးဆုံးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သူ အေနာ္ရထာမင္းအေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာအုပ္ေလးပါ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ အရမ္းႏွစ္သက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက
စာအုပ္ဆုိင္ကေန ငွားဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ ၀ယ္ၿပီး သိမ္းထားခ်င္လုိ႔စာအုပ္ဆုိင္ေတြ၊ အေဟာင္းတန္းေတြမွာ လုိက္ရွာေပမယ့္ အခုထိ မရေသးပါဘူး။
အဲဒီစာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အရမ္းတက္ၾကြခဲ့မိပါတယ္။ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ထုိနည္းတူ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ``အေရွ႕မွ
ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ´´ စာအုပ္ေလး ဖတ္ရေတာ့လည္း စိတ္တက္ၾကြခဲ့မိတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးသမုိင္းေၾကာင္းမွာတုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္းနဲ႔ သမုိင္းျဖစ္စဥ္ကုိ ေရးထားတာေတြကုိဖတ္ရတာကုိး။ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္တာလားလုိ႔
ေမးစရာရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္တယ္။ အေသြးအသားထဲကေနခ်စ္တယ္။ ျမတ္ႏုိးတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒုကၡေရာက္ေနပါေစ၊ဘယ္ေလာက္ပဲ ခၽြတ္ၿခဳံက်ေနပါေစ ဘယ္ေတာ့မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ စြန္႔ခြာၿပီးတျခားႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူး လုံး၀မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ဳိး တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြ လုပ္ေပးၾကရမလဲဆုိတာကုိအၿမဲတမ္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္လည္း လုပ္ေပးၾကည့္တယ္။
သူမ်ားႏုိင္ငံေတြ ဘယ္ေလာက္ တုိးတက္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီေနပါေစ၊လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိန္ထိန္လင္းေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီႏုိင္ငံေတြကုိ မခင္တြယ္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိလုိ႔
ဖေယာင္းတုိင္ေလးနဲ႔ မီးထြန္းေနခဲ့ရတဲ့ မိသားစုေလးဘ၀ေလးကုိ တမ္းတမိတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အျဖစ္ကုိ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္မိတယ္။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေထာပတ္ကုိ မမက္ေမာပါဘူး။ ငပိရည္၊ တုိ႔စရာနဲ႔ထမင္း ဆန္ၾကမ္း စားရပါေစဦး ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ျမတ္ႏုိးတယ္။ ႏုိင္ငံတကာအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။ ``ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ´´

တစ္ေန႔က ဧရာ၀တီ၀က္ဘ္ဆုိဒ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ ေဒါက္တာဇာနည္ရဲ႕ ``ဗမာေတြကုိယ္တြင္းက မေကာင္းဆုိး၀ါး´´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း၊စိတ္ပ်က္မိတယ္။ သူ႔ေဆာင္းပါးက အျပဳသေဘာ ထက္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာတုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း သပ္လွ်ဳိေသြးခြဲေနသလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔။ သူ
ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ``ဗမာေတြကုိယ့္ကုိယ္ကုိစိတ္ႀကီး၀င္ၿပီးတျခားတုိင္းရင္းသားေတြကုိက်ေတာ့ လူရာမသြင္းခ်င္ ဘူး၊ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတယ္။ေမာက္မာတယ္´´လုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနတယ္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရွမ္း ဆုိတဲ့ တုိင္းရင္းသားအားလုံးဟာျမန္မာလူမ်ဳိး၊ အဲဒါကုိမင္းကကခ်င္မုိ႔လုိ႔၊မင္းကကရင္မုိ႔လုိ၊မင္းကရွမ္းမုိ႔လုိ႔ဆုိတဲ့ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ဳိးတုိင္းရင္းသားေတြၾကားထဲမွာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယ္တုိင္ ကလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးသားပဲ။ ``ေတာင္တန္းနဲ႔ျပည္မ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ ရွိရမယ္´´ လုိ႔ဆုိတာေလ။ ႏုိင္ငံေရးသမားဟာသူ႔ဘာသာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာကုိ ဘာမွမေျပာလုိေပမယ့္
တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲတာကုိေတာ့ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာတုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ရွိေနတာပဲ။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ညီအစ္ကုိလုိ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံတယ္ဆုိတာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

ကာလအခုိက္အတန္႔တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ပညာေရး၊စီးပြားေရး၊ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ နိမ့္က်ေနတယ္။ ၾကည့္ျမင္တုိင္ကကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပဲ။ လူတစ္ေယာက္က ေရာဂါတစ္ခု
ရလာၿပီဆုိရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါေတြဟာလည္း ဆက္စပ္ျဖစ္ေပၚလာတာပဲတဲ့။ ဥပမာလူတစ္ေယာက္မွာ ေသြးတုိးေရာဂါ ရွိလာရင္ ေနာက္ပုိင္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔မွာႏွလုံးေရာဂါလည္း ရွိလာတတ္တယ္။ တၿပိဳင္ထဲ မွာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါလည္းျဖစ္လာတတ္တယ္တဲ့။ သူက ဥပမာထား ေျပာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆက္စပ္ၿပီး
ေျပာသြားတာက အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္က ဂီတကုိ ႏွစ္သက္လာရင္ သူဟာဂီတတစ္ခုထဲနဲ႔တင္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ စာေပကုိလည္း စိတ္၀င္စားလာတယ္။တျခားအႏုပညာကုိလည္း စိတ္၀င္စားလာတတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္စပ္ၿပီးထပ္ေတြးၾကည့္တယ္။ ထုိနည္းတူပဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေၾကာင္း သိခ်င္တယ္၊
ေျပာမယ္ဆုိရင္ တစ္ခုထဲကုိ ကြက္ေျပာလုိ႔ မရသလုိ တစ္ခုထဲကုိပဲ ကြက္ၿပီးစဥ္းစားလုိ႔ မရျပန္ဘူး။ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံဆုိတာက လည္း မိသားစုတစ္စုကေန အေျခခံလာတာပဲ။
မိသားစုတစ္စု သူတုိ႔ရဲ႕ လူေနမႈဘ၀ နိမ့္က်တယ္၊ ျမင့္မားတယ္ဆုိတာကလည္းသူတုိ႔ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ မိသားစုတြင္း ယဥ္ေက်းမႈအေပၚ အေျခခံၿပီးမွျဖစ္ေပၚလာတာပဲေလ။ ၿပီးေတာ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရည္ေပၚလည္း အမ်ားႀကီးမူတည္ေနတာပဲ။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းတစ္ယာက္ဟာ သူ႔မိသားစုအေပၚ ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲေပးႏုိင္စြမ္း ရွိသလဲ။

ပညာသင္ၾကားသင့္တဲ့အရြယ္မွာ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့ကေလးငယ္ေတြေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ေနရတယ္။ မိဘမဲ့လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေတြ႔ေနရတယ္။အထက္တန္းပညာသင္ၾကားရမယ့္အခ်ိန္၊ တကၠသုိလ္ပညာ ဆည္းပူးရမယ့္အရြယ္ေတြမွာ
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့လူငယ္ေတြ ျပည္ပကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထြက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္။ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တင္ အသက္ ၁၈ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျပည္ပကုိ ထြက္လာၿပီး
အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ထုိ႔နည္းတူပဲ မူလတန္းပညာကုိေတာင္ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္မသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ျပည္ပမွာအလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကတယ္။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္လူငယ္မ်ားဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ပညာေရး ရပ္တန္႔ခဲ့ၾကရတယ္။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ တကၠသုိလ္ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြကုိ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္
႐ုိက္ထုတ္ေနၾကတယ္။ ပညာမတတ္ ဘြဲ႔ရလူငယ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး
ျဖစ္လာတာကုိလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီးကုိ ၿဖိဳခ်ႏုိင္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ Pink Flyod ေတးဂီအဖြဲ႔ရဲ႕ ေတးစီးရီးထဲ ကလုိ ဘြဲ႔ရပညာမတတ္တဲ့သူေတြကုိ စက္နဲ႔ ႐ုိက္ထုတ္ေနသလုိပါပဲ။

ပညာေရးဆုိတာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးသလုိ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္လည္းအေရးႀကီးတာပါပဲ။ ပညာေရး နိမ့္က်လာတာနဲ႔အမွ် အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚေတြလည္းနိမ့္က်လာပါမွာပဲ။ အသိအျမင္ဗဟုသုတအေတြးအေခၚေတြ နိမ့္က်လာတာနဲ႔အမွ်စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိမ့္က်လာတာပါပဲ။
ပညာတတ္ေတြ နည္းလာၿပီး ၀ိသမေလာဘ စီးပြားေရးသမားေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ်အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ လည္း ဘယ္လုိမွ ေကာင္းလာႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။
အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့သလုိပါပဲ။ အာဇာနည္ေန႔ဆုိတာ ဘာေန႔လဲဆုိတာ မသိတဲ့ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါၿပီ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေတာ့အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ သိၾကပါေသးတယ္လုိ႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။အမ်ဳိးသားေန႔ဆုိတာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးပါပဲ။လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိတာကုိေတာင္ အစုိးရ႐ုံးပိတ္ရက္ေန႔အျဖစ္ေလာက္ သာသတ္မွတ္ေနၾကတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကတာဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ အ့ံၾသစရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ႐ုတ္တရက္ေမးၾကည့္ပါ။ ``ငါတုိ႔ႏုိင္ငံကုိ လြတ္လပ္ေရး ရယူေပးခဲ့တဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ေျပာျပစမ္းကြာ´´ ဆုိရင္ ဟုိတုိး၀ါးတား
လူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကပါၿပီ။ ``ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ဟာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ´´ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိေတာင္ မသိၾကတဲ့သူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားရွိလာေနတာဟာျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္အတြက္မေကာင္းတဲ့လကၡဏာေတြပါပဲ။ တစ္ခါက အြန္လုိင္းမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူ နတ္ေမာက္ေရာက္တုန္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေနခဲ့တဲ့
အိမ္ေရွ႕မွာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခ်င္တာ ႐ုိက္လုိ႔မရလုိ႔ ခုိး႐ုိက္တာ ၅ ရက္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္တဲ့။ အဲဒီဓာတ္ပုံကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆီ ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသလဲ။
အစုိးရ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာကုိကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆုိတာ အရင္ဆုံးစဥ္းစားၾက ရလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒဂုံမွာ တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တကၠသုိလ္မွာပညာလာသင္ၾကတာထက္ ေဟလား၀ါးလား လာလုပ္ေနၾကတဲ့သူ ေတြ အေတာ္မ်ားေနတာကုိေတြ႔ေနရတယ္။ ပညာသင္ၾကားရမယ့္အရြယ္မွာ ပညာေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘဲတစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ရင္ ငါ့တာ၀န္ေက်ၿပီလုိ႔ ယူဆသူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာမနည္းေတာ့ဘူး။ ပညာေရး နိမ့္က်လာတယ္၊ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာတယ္ဆုိၿပီးသူမ်ားေယာင္လုိ႔ လုိက္ေယာင္ေနၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းက
သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ တစ္ပုဒ္ကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖန္႔က်က္ေတြးမိၾကသလဲ။ ကႀကီးခေခြးကုိ ၏သည္မေရြး က်က္ၿပီး ေျဖခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါဟာ စာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အျပစ္တစ္ခုထဲမဟုတ္သလုိ သင္ၾကားေပးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားဘက္က လည္းလုိအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ရပ္စကင္း ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ
``ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ
ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္´´
ပညာတတ္ဆုိတာကလည္း အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈ မတရားမႈကုိ
ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔နဲ႔ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္တဲ့သူကုိပဲ ေခၚတာပါ။
သင္ၾကားေပးတဲ့သူမ်ားဘက္ကလည္း ကုိယ္ သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့သူေတြကုိ နားလည္
တတ္သိေအာင္၊ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရမွာ အဓိကတာ၀န္ပါပဲ။ ဟုိက
ကန္႔သတ္ထားလုိ႔၊ ဒီက ကန္႔သတ္ထားလုိ႔ပါဆုိၿပီး သူမ်ားကုိသာလက္ၫွဳိးထားေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိ လက္ၫွဳိးထုိးမယ့္သူေတြ နည္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သမုိင္းဘာသာရပ္ကုိ သင္တဲ့ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ၀တၱရားေက်သင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ``ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ရာဇ၀င္ထဲက လူလားလုိ႔´´ ေမးခဲ့တဲ့
မူလတန္းအရြယ္ ကေလးသူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေပၚ လာတာဟာ မဆန္းပါဘူး။
ေအးဂ်င့္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက ျပည္ပထြက္မယ့္သူေတြကုိႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ဆုိတတ္ ေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႕ ညည္းညဴမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသခဲ့ရတာလည္း ရွိတယ္။ မူလတန္း (၄) ေအာင္ၿပီးၿပီ။ ေအဘီစီဒီကုိအႀကီးအေသး ခြဲေရးရင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စား သေကၤတေတြကုိေသခ်ာမသိဘူးတဲ့။ ကဲ.. အဲဒီလုိမ်ဳိး လူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာရင္ သူတုိ႔ သူတုိ႔ေတြကေန ေပါက္ဖြားလာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္
ဘယ္သူက တာ၀န္ယူမွာလဲ။
တစ္ည ကုတင္ေပၚမွာ လွဲၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ဘြဲ႔ရသူငယ္ခ်င္း အခန္းေဖာ္တစ္ေယာက္က ႏုိ၀င္ဘာလနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလကုိ အဂၤလိပ္လုိဘယ္လုိစာလုံးေပါင္းသလဲလုိ႔ ေမးတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္ေမးမိတယ္။ ``မင္း ဘယ္လုိ ဘြဲ႔ရလာတာလဲ´´ လုိ႔။
ေနာက္အျမင္တစ္ခုေပါ့။ မိဘေတြကလည္း ဆုံးမၾကပါတယ္။ သား၊ သမီးတုိ႔တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေနာ္။ အခုေခတ္မွာေက်ာင္းထားရတာ မလြယ္ဘူး၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊က်ဴရွင္စရိတ္ စတဲ့အေထြေထြစရိတ္ေတြက အရမ္းအကုန္အက် မ်ားတယ္။ တစ္ႏွစ္က်သြားလုိ႔ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္တက္ရင္ ပုိက္ဆံထပ္ကုန္တယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေလးေတြ မၾကာခဏၾကားၾကားေနရတတ္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္တဲ့၊ ပုိက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့အသုိင္းအ၀န္းအေနနဲ႔ ကုိယ့္သားသမီး စာေမးပြဲတစ္ႏွစ္က်လုိ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္ထားရတာ သူတုိ႔အတြက္ ဘာမွ မသိသာေပမယ့္ လူလတ္တန္းစားအေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ထိခုိက္မႈ ရွိလာပါတယ္။ မိဘ ေတြဟာကုိယ့္သားသမီးေလးေတြကုိ ပညာတတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ စီးပြားေရး
အဆင္ေျပသည္ ျဖစ္ေစ၊ အဆင္မေျပသည္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းထားေပးႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္ ႀကီးျမင့္လာတာနဲ႔အမွ်အခ်ဳိ႕ေသာ မိဘေတြရဲ႕ ပညာေရးအေပၚ အျမင္ကလည္း ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။
ေရးတတ္ဖတ္တတ္႐ုံေလာက္ပဲပညာသင္ၾကားေစလုိၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာပညာေရးကုိရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၾကတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလာပါၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြမွာမေျပာနဲ႔၊ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာင္ အဲဒီလုိမိသားစုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိလာေနတာ အနာဂတ္အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ မေကာင္းတဲ့အလားအလာေတြပါပဲ။
တစ္ေန႔အတြက္ ထမင္းတစ္လုပ္ စားရဖုိ႔ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားေနၾကရတဲ့မိသားစုအဖုိ႔ သူတုိ႔အတြက္ ပညာေရးထက္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္စားရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးလာတာကုိး။ လက္မႈပညာေရးတစ္ခုေလာက္ တတ္ထားရင္ေတာ္ၿပီဆုိတဲ့ လူေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္သူတုိ႔ေတြမစဥ္းစားခဲ့မိတဲ့အခ်က္တစ္ခုကငါတုိ႔ေတြပညာမတတ္ခဲ့လုိ႔အခုလုိ႐ုန္းကန္ေနရတာပါလားဆုိတာပါပဲ။ ပညာတတ္နည္းတဲ့ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မွတုိးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္တြင္းျပည္ပစီးပြားေရးသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း သူတုိ႔လုပ္ငန္းအတြက္ ပညာတတ္ေတြ
အမ်ားႀကီးကုိ အလုိမရွိၾကတာဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။အေျခခံပညာနိမ့္တဲ့သူေတြကုိ သူတုိ႔လုပ္ငန္းမွာ ေခၚသုံးတာဟာ သူတုိ႔အတြက္သာမန္အားျဖင့္ အဆင္ေျပေနလုိ႔ပါပဲ။ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ လူနည္းစု
လုပ္ငန္းရွင္ေတြကပဲ ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးတာမ်ဳိးပဲရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္႔ အင္မတန္ နည္းလြန္းလွပါတယ္။အခု လက္ရွိရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာျမန္မာႏုိင္ငံသား တုိင္းရင္းသားေတြ အလြန္နည္းၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံသားတ႐ုတ္နဲ႔ တျခားလူမ်ဳိးေတြကသာ ႀကီးစုိးေနၾကတာဟာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရဲ႕စီးပြားေရးကုိ၀ါးမ်ဳိးခံေနရသလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔လူမ်ဳိးစု ႀကီးပြားတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိင္းရင္းသားမ်ားဟာအသုံးခံျဖစ္ေနရတာဟာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။

ႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ မိသားစုတစ္စုရဲ႕ စီးပြားေရး ထပ္တူက်ပါတယ္။မိသားစုတစ္စုမွာ ဦးေဆာင္သူ မေကာင္းရင္ အဲဒီမိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးဟာလည္းပ်က္ယြင္းဆုတ္ယုတ္သလုိႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာလည္း ထုိနည္း တူပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔မိသားစု တုိးတက္ႀကီးပြားဖုိ႔အတြက္သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈအေပၚ မ်ားစြာမူတည္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ဟာလည္း မ်ားစြာအေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈေကာင္းရင္၊ အေတြးအေခၚ အေျမာ္အျမင္ေကာင္းရင္ မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ
တုိးတက္လာႏုိင္သလုိ စီမံခန္႔ခြဲမႈညံ့ဖ်င္းခဲ့ရင္ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈမရွိခဲ့ရင္လည္း မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ
ဆုတ္ယုတ္သြားမွာပဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ဆုိ ဒီထက္မက က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။မိသားစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဟာ သူ႔လက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားရဲ႕ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ တာ၀န္ယူရသလုိ သူ႔မိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးကုိလည္း တာ၀န္ယူရတာပါပဲ။ ဒါေတြဟာ သူ တစ္ဦးထဲမွာတာ၀န္ယူရွိတာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအေပၚမွာလည္းအမ်ားႀကီး မူတည္ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သားသမီးမ်ားကုိ အသိပညာပြင့္လင္းတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိဖုိ႔အတြက္ သူကုိယ္တုိင္ကလည္းအသိပညာ ဗဟုသုတ အေတြးအေခၚ ရွိေနရမွာပါ။ သူ႔ မိသားစုကုိ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံတစ္ခုဟာ မိသားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားတာပါ။ မိသားစုပုံစံမ်ဳိးစုံကုိ ေတြ႔ႏုိင္သလုိ အနာဂတ္အတြက္အလားအလာရွိတဲ့ မိသားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ လုိအပ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံအတြက္ တကယ္တတ္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္ေနပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ထြက္ေပၚလာဖုိ႔အတြက္ မိသားစုမ်ားစြာဟာလည္းစီးပြားေရး အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါတယ္။စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းေတြ ေျပလည္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားရဲ႕ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈမ်ားဟာလည္း
လုိအပ္ေနပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားဟာလည္း အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ
ျဖစ္ေနဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္ပါေသးတယ္။ ငါ့အတြက္ဆုိတာထက္ အမ်ားအတြက္ကုိ
ၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ အနာဂတ္ဟာလည္း သာယာစုိေျပလာႏုိင္မွာပါ။

ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္ေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာပါေစ။ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါ။
ႏုိင္ငံတကာရဲ႕အေရးကိစၥမ်ားကုိေတာ့စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံတုိးတက္လာဖို႔အတြက္လည္း အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္

ေၿပာင္းလဲၿခင္း

arSmifrnf;í rGef;usyfrIrsm;udk cHpm;ae&aom ae&mxJrS olxGufvmonfrSm (2) &ufwdwd &SdoGm;NyDjzpf\/ ,aeYnonf olYtwGuf aemufqHk;njzpf\/ eHeufrvif;rDolonf yifv,fBuD; wpfckudk jzwfí vuf&Sda&mufaeaom ae&mrS tNyD;tydkif xGufcGmoGm;&awmhrnf/ a&jyifus,fBuD; wpfzufurf;wGif&Sdaom ae&mopfudk eHeufrvif;rDolta&mufoGm;&rnf/ olYudk apmifhBudKaeolawGvnf; &dSaernf/ yifv,fjyifBuD;udk jzwfcGifh&wmudkyJolaus;Zl;wifaerd\/

ajrom;rmrmrsm;? ausmufJwHk;ေက်ာက္ခဲrsm;udk wGef;z,fရုန္းxGufjcif;udk rjyKvkyfrDolonf xif;½SL;om; taygpm;jzifh jyKvkyfxm;aom ysOfcsyftcsKdUudk z,f&Sm;NzdKcGif;cJh&onf/ xdkYaemufrS olYtay:wGif ydaeaom ajrpdkifajrcJrsm;udk wGef;uefxGufcJhavonf/ xdkYtwGuf olYudk,fay:wGif ayusHaeaom ajrrIefYrsm;jzifh wpfudk,fvHk;onf jrifraumif;atmif pkwfjywfaeayvdrfhrnf/ 4if;tjyif ,aeYtxd qdkygu olwpfa,muf tjyifzufodkY xGufvmcJhonfrSm (2) &ufwdwd &SdNyD jzpfwJhtwGuf olYyHkpHrSm qdk;&Gm;aom tajctaeodkY a&muf&Sdaevdrfhrnfqdkwmudkvnf; olowd xm;rd\/ odkY&mwGif olYtwGufuawmh xdktaMumif;t&mrsm;udk *½kpdkufp&mrvdkacs/ tb,fhaMumifhqdk&vQif olYudk rnfolwpfOD;wpfa,mufurS jrif&vdrfhrnfr[kwfay/ jrifvnf; rjrifMuacs/ jrifvdkvQifvnf; jrifcGifhr&Sday/ oluawmh tm;vHk;udk jrifae&yg\/ ,ckvdk ntcsdef r်ိဳ;wGifqdkygu olonf t&mtm;vHk; tjyif olYvdkrsKd; pkwfjywfayusHí qdk&Gm;aom o@mef&Sdolrsm; udkyif awGU&wwf\/ xdkolrsm;xJwGif olESifh oduRrf;zl;olrsm;? vHk;0rodolrsm;vnf; yg&Sdae\/ olwdkYudkvnf; olYuJhodkYyif wjcm;olrsm;u rjrifMuacs/ olwdkYtcsif;csif;awmh jrifawGUaeMu&\/ odkY&mwGif wpfa,mufESifh wpfa,muf EIwfqufpum; ajymjcif;rjyKMu/ rodusKd;uRHjyKaeMu\/

wjznf;jznf; nOfheufvmonfESifhtrQ ola&muf&Sdaeaom vrf;ray:wGif vlol toGm; tvmr&Sdoavmufatmifyif usJoGm;\/ odkYaomf olYvdkyHkpHESifh yk*´dKvftcsKdUudkawmh wjznf;jznf; ydkrdkrsm;jym;pGm awGU&vm&\/ tcsKdUu vrf;avQmufaeMuonf/ tcsKdUu "gwfwdkifab;wGif xdkifae \/ tcsKdUuawmh olYvdkyJ &yfaeMu\/ oHk;av;OD;uawmh vrf;rv,facgifwGif armfawmfum;&ef udk raMumufyJ &yfaeMuonf/ um;toGm;tvmusJoGm;aomfvnf; wpfcgwpf&HwGif jzwfoef; oGm;wwfonfh armfawmfum;wpfpD;p ESpfpD;pawmh &Sdao;\/ nzufjzpfí t&Sdefjyif;jyif;ESifh armif;vmwwfaomum;rsm;onf ckevrf;rv,fwGif &yfaeolrsm;udkawmh ausmfjzwfoGm;Mu\/ olwdkYuvnf; vrf;ray:&yfvQuf taetxm;twdkif; usefcJhMu\/ olwdkYudk armfawmfum;rsm; onf xdk;azmufoGm;Edkif\/ armfawmfum;rsm;omvQifru rnfonfht&mrqdk olwdkYudk azmufxGufoGm;apEkdif\/ ,ckvnf; vrf;xdyfwGif &yfaeaom olYudk vrf;xJrS trSwfrxif xGufvmaom um;wpfpD;u xkd;azmufoGm;\/ oluawmh vrf;ray:wGif &yfí wpfpHkwpfckudk pOf;pm;aejcif;jzpf\/ pOf;pm;aeaomtaMumif;t&mrSm ol\ cspfolrdef;uav;xH oGm;a&muf EIwfquf&eftwGuf jzpf\/ olYcspfoludk 'DaeYnwGif awGUcsif\/ odkY&mwGif oGm;oifh roGm;oifh udk cspfol\ vrf;xdyfwnfhwnfhwGif&yfí pOf;pm;awGa0ae\/ xdkYaemuf olqHk;jzwfcsuf wpfckudk vQifjrefpGmcsvdkuf\ olYcspfoludk oloGm;awGUrnf/ xkdYtwGuf olYcspfoltdrf&Sd&mvrf;xJodkY oGufvuf pGm 0ifoGm;\/

twGif;zufrS aomhcwfxm;aomfjim; tcef;xJodkY ola&mufoGm;aomtcg cspfol wpfa,muf မtdyfay;ay/ 0yftm;enf;aom nrD;a&mifrSdefrSdefwpfckom&Sd\/ odkY&mwGif tarSmifxJrS cspfoludk oJoJuGJuGJoljrifae&\/ wHcg;ayguf0wGif &yfaeaom olYudk ab;wdkuftaetxm;jzifh xdkifaeonfh cspfol\rsufESmonf ½TifysrIr&Sdacs/ cyfrSdefrSdefjzpfae\/ olr\ pma&;pm;yGJay:wGif axmifxm;aom olY"gwfyHkudk cspfolonf taMumif;jycsufuif;rJhaom rsufvHk;tpHkjzifh pdkufMunfhae\/ cspfolonf olY"gwfyHkudk Munfhae&mrS (½kwfw&ufqdkovdk) ol&yfae&m wHcg;zuf qDodkY acgif;vSnfhMunfhvdkuf\/ wHcg;ayguf0wGif &yfaeaom olYtm;ausmfí aocsmpGm pl;pdkuf Munfae\ (olYudkawmhrjrifacs) xdkYaemuf ajz;n§if;pGm acgif;udk jyefvSnfhNyD; "gwfyHkudk Munfhae jyef\/ olonf wHcg;aygufrSaeí cspfolxdkifaeom ukvm;xdkif&Sd&modkY wpfvSrf;csif; avQmuf vdkuf\/ xdktcdkuf xdkifae&mrS trSwfrxif x&yfvdkufaom cspfol\ vIyf&Sm;rIaMumifh olvnf; a&SUqufrvSrf;bJ &yfaevdkuf&\/ ,ckwpfBudrfwGifawmh cspfolonf olYzufodkY vSnfhrMunfhbJ rsufarSmiftenf;i,f usHKUvsuf &yfae\/ xdkYaemuf ESmacgif;rSvnf; wpfckckudk vdkufvH ½SL½Iduf aeyHk&\/ xdkYaemuf cspfolonf ukvm;xdkifrS wjznf;jznf; qkwfcGmvmNyD;aemuf rD;acsmif; cvkwf &Sd&modkY OD;wnfvdkuf\/ cspfolonf rD;zGifhawmhrnfjzpf\/ cspfol\ vufonf rD;cvkwfudk udkifvdkufpOf olonf tcef;wGif;rS jyefvSnfhí wpf&Sdefxdk; xGufcGmvmcJhawmhonf/ ol\ pdwfxJwGif awmh cspfoltm; awGUjrifcGifh&cJhonfhtwGuf auseyfapcJh\/ olaemufqHk; jzwfoef;&rnfh a&jyif us,fBuD;qDodkY OD;wnfvdkufonf/ olY&ifxJwGif rnfonfh pGJvef;cHpm;rI wpfpHkwpf&mrS r&Sdacs/

xdka&jyifus,fBuD;udk jzwfNyD;aemuf ...

twefi,ftm;jyif;aom rD;vHk;rsm;rS tvif;wef;\ xdk;ESufrIaMumifh4if;? ylaEG;aom txdtawGUrS at;pufaomywf0ef;usifodkY ½kwfw&ufa&muf&SdoGm;í4if;? ol\cE¨mကိုယ္ wpfae&mudk tenf;i,fjyif;xefaom ½dkufESufjcif; cHvdkuf&í4if;? tp&Sdaom taMumif; t&mrsm; aMumifholonf yg;pyfudk zGifh[í aMumufvefYpGm idkaၿကြးလိုက္၏။

xdktcsdefwGifvn;f olY&ifxJü pGJvef;cHpm;rI[lí wpfpHkwpf&mrS r&Sdao;acs/

၁.၁၁.၁၉၈၉ ( နံနက္ ၃နာရီ၄၅မိနစ္ )

အပါယ္ေလးပါးႏွင္႔႔၀ိပႆနာ

အပါယ္ေလးပါးတြင္ ၿပိတၱာ၊ငရဲ၊တိရစာၦန္၊အသူရကာယ္ သည္အက်ိဳးတရားေလးပါးၿဖစ္ၿပီး
အေၾကာင္းတရားလည္းေလးပါးရွိသည္။ ေဒါသ ေၾကာင္႔ ငရဲေရာက္သည္။ေလာဘေၾကာင္႔
ၿပိတၱာၿဖစ္သည္။ ေမာဟေၾကာင္႔ တိရစာၦန္ ၿဖစ္ၿပီး၊ မာနေၾကာင္႔ အသူရကာယ္ ၿဖစ္သည္။
ထိုအေၾကာင္းတရားေတြ လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အပါယ္ေဘးကလြတ္မည္မဟုတ္။
ထိုအေၾကာင္းတရားမ်ားကို ပယ္သတ္ဖို႔ ဒါန၊သီလ၊သမထ ေလာက္ႏွင္႔မၿဖစ္ႏိုင္ေပ။
ထို(၃)မ်ိဳးကိုလွပ္ေနသမွ် ကံ အက်ဳိးေပးကိုရၿပီး ကံလမ္းသာလွ်င္ၿဖစ္သည္။
၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကေတာ႔ ဥာဏ္လမ္းၿဖစ္ၿပီး လုပ္သေလာက္
တက္ပါသည္။ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုသည္ ဒါန၊သီလ၊သမထ ဘာ၀နာကိုလုပ္ၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာမွာ အလွမ္းေ၀းေနတာကိုေတြ႔ရပါေသာေၾကာင္႔
ယေန႔၀ိပႆနာကို အေလးအနက္ေဟာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ေၿမၾကီးကေန တာ၀တံတာအထိ ပံုၿပီးလွဴ
သီလကို ၾကိဳက္သေလာက္ထိန္း၊သမထကိုလည္း ေၿမလွ်ိဳး၊မိုးပ်ံ ၾကိဳက္သေလာက္က်င္႔၊ဒါေတြလုပ္လို႔
အပါယ္ကလြတ္ပါတယ္လို႔ေၿပာလွ်င္ မွားပါသည္။
သူ႔အက်ိဳးေပးရွိသေလာက္ အက်ိဳးေပးရႏိုင္ေပမယ္႔ အပါယ္ ကေတာ႔ လုံး၀မလြတ္ႏိုင္ေပ။
ဒါန၊သီလ၊သမထ (၃)မ်ိဳးမွာ ဘုရားမပြင္႔သည္႔ သာသနာပ မွာလည္းရွိသည္။ ဘာသာၿခားမ်ားလည္းလုပ္ႏိုင္ပါသည္။
မလုပ္ႏိုင္ေသာအက်င္႔မွာ ၀ိပႆနာပင္ၿဖစ္သည္။ဒါန၊သီလ၊သမထ မွာ အေၿခခံမွ်သာၿဖစ္ၿပီး အတန္းအေနႏွင္႔ေၿပာလၽွ်င္
မူလတန္း၊အလယ္တန္း၊အထက္တန္းမွ်သာၿဖစ္သည္။တကၠသိုလ္မေရာက္ေပ။ဘြဲ႔ယူႏိုင္ဖို႔အလွမ္းေ၀းပါသည္။
ထို(၃)မ်ိဳး အေၿခခံၿပီး ၀ိပႆနာ ကိုလုပ္မွသာ အပါယ္ လြတ္မည္။ကံအက်ိဳးေပးရွိသေလာက္
လူ၊နတ္၊ၿဗဟၼာ ခ်မ္းသာကိုရၿပီး၊ကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ ၿပန္ဆင္းၿပီး အပါယ္ေရာက္မွာၿဖစ္သည္။
တကယ္တမ္းမွာ အပါယ္တံခါးမပိတ္ပါ။
၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကိုပြားမ်ားပါက အက်ိဳးေပးၿပန္မက်ပဲ လုပ္ေလ တက္ေလၿဖစ္ၿပီး
အေပၚသို႔သာတိုးတက္ေနပါသည္။ ဥပမာ.. ဒါန၊သီလ၊သမထသည္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿခင္းႏွင္႕တူသည္။
ပိုက္ဆံကုန္လွ်င္ ဆင္းရဲသားၿပန္ၿဖစ္သလို ဒါန၊သီလ၊သမထအက်ိဳးေပး ကုန္လွ်င္လည္း အပါယ္ၿပန္ဆင္းသည္။
၀ိပႆနာ ဘာ၀နာမွာ သင္ၾကားတတ္ေၿမာက္ထားသည္႔ ပညာႏွင္႔တူသည္။
ဘယ္ေလာက္သံုးသံုးမကုန္ေပ။
ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ၀ိပႆနာ မလုပ္ေသးလွ်င္ အပါယ္သို႔က်ေရာက္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း
ထင္ရွားလြန္းလွသၿဖင္႔ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔အား ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာအက်င္႔ကို အၿမန္ဆံုးက်င္႔ၾကရန္
အထူးတိုက္တြန္းၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။


{ဆရာဥိးၿမင္႔လြင္ ( သန္႔ တည္ ပြား ) ၏ အပါယ္ပိတ္တရား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ ဒါနၿပဳပါသည္။}

မ်ဥ္းက်ား

ကၽြန္ေတာ္(၁၀)တန္းေက်ာင္းသားေလာက္တုန္းက(၁၉၇၈-၇၉)ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္မွာပထမဆံုးေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔
ခေလးဆန္ဆန္ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကိုအခုထိသတိရေနဆဲပါပဲ၊
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ဘယ္လိုေပးခဲ႔တယ္ဆိုတာေတာ႔ ၿပန္စဥ္းစားလို႔မရေတာ႔ဘူး၊
ဒါေၾကာင္႔မို႔ခေလးဆန္ဆန္၊လြယ္လြယ္ကူကူပဲ “မ်ဥ္းက်ား” လို႕ေခါင္းစဥ္ၿပန္ေပးထားလိုက္တယ္......။

“မ်ဥ္းက်ား”

မေန႔ကမွ ... ေတာကတက္လာ
ရြာကဘၾကီး ... ငါ႔အရီးတို႔
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္စ ... ဆိပ္ကမ္း၀က
ငါ႔အိမ္အလာ... လမ္းကူးရာ၀ယ္
သတ္မွတ္မ်ဥ္းက်ား ... ကူးဖို႔ထားလွ်က္
သူတို႔မသ ိ ... ၿဖတ္ကူးမိလို႔
ဂဠဳန္သုတ္ကာ ... ပါသြားရွာသည္
ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီရုံးဆီသို႕.......။

ဂဠဳန္။ ။ထိုစဥ္ကလမ္းစည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးစီမံခ်က္ကိုဂဠဳန္စီမံခ်က္
ဟုေခၚ၏၊လမ္းၿဖတ္ကူး၍ကားေပၚတင္ေခၚပါသြားသူမ်ားကိုလည္း
ဂဠဳန္သုတ္ခံရသည္ဟုေၿပာေလ႕ရွိ၏ ။

““စဥ္းစားေပးၾကပါ ””

ၿဖစ္ေနက်အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါပဲ...၊မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ လမ္းေဘးဆိုင္(လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၊စားေသာက္ဆိုင္)
ထိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာေပါ႔...၊မ်က္ႏွာသိ(မွတ္ေတာင္မွတ္မိေနတဲ႔)၊မ်က္ႏွာစိမ္း၊ အလွဴခံ(သူေတာင္းစား)ေတြ
မၾကာခဏဆိုသလိုေရာက္လာၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေလ႔ရွိပါတယ္...၊အဲဒီအထဲမွာ ခေလး၊လူၾကီး၊သီလရွင္၊အရက္သမား၊မသန္မစြမ္း၊
ဘုန္းၾကီး အစရွိသၿဖင္႔ စံုလင္လွပါတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုက္ဆံမထည္႔ပါဘူး၊တခါတရံ အသက္ၾကီးတဲ႔ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးေတြဆိုရင္ေတာ႔ ေပးတဲ႔အခါေပးလိုက္ပါတယ္၊
အဲဒါကိုသတိၿပဳမိတဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္႔ကိုေၿပာပါတယ္....
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ..ဒီေလာက္ေတာင္ ဘာသာေရးေတြလုပ္၊တရားေတြထိုင္ၿပီးေတာ႔..ဒါေလာက္ေလး က်ေတာ႔
မလွဴႏုိင္ဘူး၊ကုသိုလ္မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား” လို႔ေၿပာပါတယ္...။
အဲဒီအတြက္ကၽြန္ေတာ္႔မွာအေၿဖရွိပါတယ္...(အဲဒီအေၿဖေလးကိုေၿပာၿပပါ႔မယ္..)
ကၽြန္ေတာ္တရားထိုင္တာ အပါယ္လြတ္ဖို႔ပါ..( တရားထိုင္တိုင္း သူေတာင္းစားကို ပိုက္ဆံထည္႔ရမွာလား)
ကၽြန္ေတာ္ လွဴတိုင္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေရြး ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ..အခ်က္ကေတာ႔ သူေတာင္းစားအားေပး မလုပ္ခ်င္လို႔ပါ။
( ကၽြန္ေတာ္႔အေၿဖေတြ မ်ားမွားေနရင္ ............... )

အရင္းေလးေတာ႔ခ်န္ခဲ႔ပါ......

လုပ္သားၿပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား.....
ေႏြရာသီေရာက္လာၿပီၿဖစ္တဲ႔အတြက္....““မီး”” သတိၿပဳၾကပါလို႔ အရင္ေၿပာလိုက္ပါတယ္..၊
““ မီး ”” ကဲ႔သို႔ ေနာက္ထပ္သတိၿပဳစရာတစ္ခုရွိပါတယ္...၊အဲဒါကေတာ႔ ““ ရဟန္းခံ၊ရွင္ၿပဳ ”” မ်ားပဲၿဖစ္ပါတယ္။
ဒီရာသီဟာ ရဟန္းခံ၊ရွင္ၿပဳ ရာသီလို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မ်ားလည္းၿဖစ္တာမို႔လို႔
ဘုန္းၾကီး၀တ္ၾကတဲ႔သူေတြ ေက်ာင္းမဆန္႔ေအာင္မ်ားပါတယ္၊ဂတံုးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါေတာ႔မယ္...။
ကဲ.......ဘာၿဖစ္လို႔ဒုလႅဘ ၀တ္ၾကတာလဲလို႔ေမးရင္... ““ ကုသိုလ္ရေအာင္လို႔ ၀တ္တာ ””ဆိုၿပီး..
ေၿဖၾကပါလိမ္႔မယ္..၊ဒါဆိုရင္..တကယ္ေရာ ကုသိုလ္ေတြရခဲ႔ၾကလား လို႔ေမးခ်င္ပါတယ္...၊ရခဲ႔ၾကပါသလား...၊
ရဟန္း၀တ္တယ္ဆိုတာ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ မဟုတ္ပါဘုူး..သကၤန္းၿခံဳ ၊ေခါင္းတုံးတုန္း၊ညေနစာမစား ပဲေနရုံနဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔...
ဘာမွမလုပ္ပဲ ကိုယ္႔အိမ္မွာကိုယ္ေနတာကမွ အရင္းက်န္ပါဦးမယ္..၊ႏို႔မို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ကုသိုလ္ ဆိုတဲ႔အၿမတ္ မရပဲ..
အကုသိုလ္ေတြၿဖစ္ၿပီး ကိုယ္႔ရွိတဲ႔ လက္က်န္ ကုသိုလ္ေလးေတြေတာင္ အရင္းထဲက ပါကုန္ပါလိမ္႔မယ္..။
၀ိနည္းနဲ႔အညီ ေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔၀တ္ၾကပါ၊လိုခ်င္တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြ ရမွာပါ..၊
တည္႔တည္႔ေၿပာရရင္ ရဟန္း၀တ္တယ္ဆိုတာ သိတ္ကို အရင္းအႏွီးၾကီးတဲ႔ ....ကစားပြဲတစ္ခုလို႔ဆိုရမလားပဲ..
( ဥပမာ ေပးစရာ စကားလံုးရွာမရသၿဖင္႔ ခြင္႔လြတ္ၾကပါ ) ကုသိုလ္ရခ်င္လို႔ ရဟန္း၀တ္တယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ ကုသိုလ္မၿဖစ္ဘူး..
ဘာေတြၿဖစ္လာလဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္မသိလိုက္တဲ႔ အကုသိုလ္ေတြပဲ ရလာခဲ႔တယ္၊ ““ ငါတို႔က ဒုလႅဘ ၀တ္တာပဲ ””
““ ဒါေလာက္ကေတာ႔ ရပါတယ္ ”” လို႔မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ ဒုလႅဘပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ငယ္ၿဖဴပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ေတာထြက္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊
ရဟန္းကရဟန္းပါပဲ..သိမ္၀င္ထားတဲ႔ ရဟန္းေတြခ်ည္႔ပါပဲ...၊ကံတရားက ခြင္႔မလႊတ္ပါဘူး....၊
ဒုလႅဘ ၀တ္သူတို႔ရဲ႔ထုံးစံအတိုင္း...မနက္ အာရုံဆြမ္းစား၊ၿပီးေတာ႔ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္္လုပ္ၿပီး
ခဏၿပန္အိပ္၊ ႏုိးလာေတာ႔..ဆြမ္းခံၾကြ၊ၿပန္လာေတာ႔ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးဆြမ္းစား၊ ၿပီးေတာ႔ ဗိုက္ေလးလာၿပီး ၿပန္အိပ္...
ႏုိးလာေတာ႔ တစ္ခါ ေယာင္ေတာင္ေတာင္္လုပ္ၿပီးအၿပင္ထြက္၊ အေအးဆိုင္မွာထိုင္၊ဒူးေလးတႏွံ႔ႏွ႔ံ စီးကရက္ေလးခဲလို႔ ၊
တခါတေလ ေဘာလံုးပြဲနဲ႔ၾကံဳရင္( ေအာ္ဟစ္ၿပီးေတာ႔ေတာင္.......)အၾကိဳက္ေပါ႕...၊ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ အိပ္...၊
ၾကားထဲမွာ..မေကာင္းတတ္လို႔ ဘုရား၀တ္ၿပဳတာ၊ပုတီးစိပ္တာေလးေတြေတာ႔ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ...၊
ကဲ....ဒုလႅဘတို႔ေရ....အဲလိုဆိုရင္ေတာ႔..အၾကံတစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္...၊ကိုယ္႔ဟာကိုယ္အိမ္မွာပဲေနေတာ္မူၾကပါ
ေက်ာင္းကေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကိုလည္းသြားၿပီးဒုကၡမေပးၾကပါနဲ႔၊ ဆရာေတာ္ခမ်ာလည္း ကိုယ္႔ကိုလွဴထားတဲ႔ ဒကာေတြ
ဆိုေတာ႔ စည္းကမ္းမလိုက္နာလို႔ဆိုၿပီးေၿပာရမွာလည္းခက္ၿဖစ္ေနတာေပါ႔၊
တကယ္ ၀ိနည္းနဲ႔အညီေနႏိုင္တယ္၊စည္းကမ္းနဲ႔ေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ လုပ္ၾကပါ၊သကၤန္းတစ္စံုေတာင္လွဴလိုက္ခ်င္ပါတယ္
မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ကုသိုလ္မရပဲ အကုသိုလ္ၿဖစ္ေစမည္႔ အလုပ္ေတြေတာ႔................
( ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတစ္ပါးကမိန္႔ေတာ္မူတာရွိပါတယ္..အရင္းထဲကမပါေစနဲ႔တဲ႔..၊ ငရဲမွာဂတံုးေတြအမ်ားၾကီးပဲတဲ႔...)
ဗုဒၶဘာသာကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ရဟန္းမ၀တ္ေစလိုၿခင္းမ်ိဳးလံုး၀(လံုး၀)မဟုတ္ပါ၊သတိၿပဳေစလိုၿခင္းသက္သက္ၿဖစ္ပါသည္။

( ၿဖစ္ႏုိင္လွ်င္..စည္းကမ္းၾကီးေသာ ရိပ္သာ၊တရားစခန္း မ်ားတြင္ သကၤန္း၀တ္ၿပီးသြားေရာက္အားထုတ္ေစလိုပါသည္။
ဒါဆိုရင္ေတာ႔...အၿမတ္ေပၚအၿမတ္ဆင္႔ၿပီဗ်ိဳ႕ .........။)

s'pore မွာလည္း......ရွိတာပ ဲ (၁)

၁၉၉၀ခုႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္s'poreႏိုင္ငံတြင္သြားေရာက္အလုပ္လုပ္စဥ္ကၿဖစ္ပါသည္၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနသည္႔ေနရာမွာ ``ဘင္ဒီးမီးယား ေရွာ႔ပင္စင္တာ´´ အနီးမွဘင္ဒီးမီးယား အိမ္ယာတြင္ၿဖစ္ပါသည္၊
( လိပ္စာအတိအက်ေတာ႔မမွတ္မိေတာ႔ပါ ) တိုက္မွာ(၁၀)ထပ္ေက်ာ္ၿမင္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းက (၇)ထပ္မွာဟုထင္ပါသည္၊
( ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိေတာ႔ပါ ) အိမ္ခန္းကိုစေဘာ္တင္ၿပီးဌားထားသူကၿမန္မာပါပဲ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္လခေပးၿပီး
ေနရသူေတြေပါ႔၊ အိမ္မွာ အခန္းႏွစ္ခန္းပါၿပီး တစ္ခန္းမွာကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္႔ညီအစ္ကိုေတာ္သူေနၿပီးေနာက္တစ္ခန္းမွာေတာ႔
အၿခားသူႏွစ္ဦးေနပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ဥိးက ေန႔ခင္းပိုင္းမွ ညအထိအလုပ္ဆင္းရၿပီး တခါတရံအခ်ိန္ပိုဆင္းရလွ်င္
အိမ္သို႔ညမိုးခ်ဳပ္မွၿပန္ေရာက္တတ္ပါသည္၊ဟိုဖက္အခန္းမွ(၂)ဦးကေတာ႔ နံက္ပိုင္းအလုပ္ဆင္းၿပီးညေနဖက္အိမ္ၿပန္လာေလ႔
ရွိပါသည္၊ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္ယာထခ်ိန္တြင္ သူတို႔မရွိေတာ႔ပဲ သူတို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပန္ေရာက္ေလ႔ရွိ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအိမ္ခန္းကိုေၿပာင္းလာခါစတုန္းကၿဖစ္ပါသည္၊ Apartmentၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အၿခားအခန္းမွလူ
မ်ားသည္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခနး္ေရွ႔မွ အၿမဲၿဖတ္သြားရ၏၊္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းသည္ေလွကားႏွင္႔ကပ္လွ်က္ေထာင္႔ခန္းၿဖစ္၏၊
ထိုသို႔ၿဖတ္သြားတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲကို ၿပဴးၿပဲႀကည္႔သြားတတ္ၾက၏၊ အထူးအဆန္းတစ္ခုလိုလည္းၾကည္႔သြားတတ္၏
စူးစမ္းသလိုလည္းၾကည္႔၏ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ``ဒီတရုတ္ေတြဘာၿဖစ္ေနတာလဲေပါ႔ ´´....ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ တိုက္မွာ ၿမန္မာအခန္း
မရွိလို႔ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာအခန္းကို စပ္စုေနတာပဲလို႔ထင္မိခဲ႔ပါတယ္၊"ၾကည္႔ခ်င္လည္းၾကည္႔ေပါ႔ "ဟုသေဘာထားလိုက္၏၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔(၂)ဦးက အလုပ္ၿပန္လာမွ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလြယ္တကူခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္လို႔ရတဲ႔ဟာေတြကို ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ထမင္းစားစားပြဲမွာပဲ စာေရးခ်င္ေရး၊ဒါမွမဟုတ္စကားစၿမည္ေၿပာ၊ အဲဒီတုန္းက student visa နဲ႔ ေန ေနရတာဆိုေတာ႔မၿဖစ္မေနတက္ေနရတဲ႕ေက်ာင္းက အိမ္စာေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္ေပါ႔၊( ေၿပာခ်င္တာကေတာ္ေတာ္နဲ႔မအိပ္ၿဖစ္ေသးဘူးေပါ႔ဗ်ာ..)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကအလုပ္ကိုထမင္းဘူးထည္႔သြာေလ႔ရွိတာမို႔လို႔ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ အဲဒီထမင္းဘူးႏွစ္ဘူး ကိုေဆးေၾကာၿပီး
စားပြဲေပၚမွာ နံရံဖက္ကိုေလွ်ာလွ်ာေလးမွီၿပီးေထာင္ထားေလ႔ရွိပါတယ္၊
တစ္ခုေသာညမွာေတာ႔.....အဒီထမင္းဘူးတစ္ခုဟာ မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ပဲ ေလွ်ာေနတဲ႔ဖက္(နံရံဖက္) ကိုမလဲပဲ ဆန္႔က်ွင္ဖက္
ကို လန္ၿပီးက်လာပါတယ္၊အဲဒီမွာစေတြ႔တာပါပဲ...၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔ကာနဲ႔ေပါ႔...၊
ဘာမွန္းေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘူး..(ကဲ..ရွိေစေတာ႔......)
ေနာက္တစ္ၾကိမ္လာၿပန္ၿပီ ခင္ဗ်ာ႔....အဲဒီလိုပဲညဖက္ ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနတုန္း ေဘးနားက သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔
ေခြးေၿခခုံၾကီးက အလိုလိုေနရင္း `` ဂၽြိ ´´ကနဲေရြ႕သြားပါေတာ႔တယ္........

( ဆက္လက္ေဖၚၿပပါမည္။ )

ေလးရြာအပါယ္..လြတ္ၿပီကြယ္ဟု

။ ဒါနေလာက္သာ၊တင္းတိမ္ကာၿဖင္႔၊ေလးရြာအပါယ္၊
လြတ္ၿပီကြယ္ဟု၊စိတ္၀ယ္ရႊင္ပ်၊ႏွစ္သိမ္႔ၾက၊
အားရ၍လည္းမေနနဲ႔ ။
။ သီလေလာက္သာ၊တင္းတိမ္ကာၿဖင္႔၊ေလးရြာအပါယ္၊
လြတ္ၿပီကြယ္ဟု၊စိတ္၀ယ္ရႊင္ပ်၊ႏွစ္သိမ္႔ၾက၊
အားရ၍လည္းမေနနဲ႔ ။
။ သမထေလာက္သာ၊တင္းတိမ္ကာၿဖင္႔၊ေလးရြာအပါယ္၊
လြတ္ၿပီကြယ္ဟု၊စိတ္၀ယ္ရႊင္ပ်၊ႏွစ္သိမ္႔ၾက၊
အားရ၍လည္းမေနနဲ႔ ။
။ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေမွ်ာ္၊မ်ားသူေတာ္တို႔၊ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ၊
ဒုလႅဘ၌၊ႀကံဳရလူၿဖစ္၊၀ိမုတ္ေခတ္ကို၊ေရာက္လင္႔ခုခါ၊
၀ိပႆနာကိုခါခါပြားဖို႔ မေမ႔နဲ႔ ။

(မဟာကမၼဌာနာစရိယ ေအာင္ဆန္း(တပ္ဦး) ဆရာေတာ္)

ခုတံုး

ကၽြန္ေတာ္ၿပီးခဲ႔တဲ႔လက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္ကိုေရာက္သြားခဲ႔ပါတယ္၊
သူကဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ပါပဲ။
(မိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာ၀င္စစ္စစ္ဆိုပါေတာ႔)လိုရင္းပဲေၿပာပါေတာ႔မယ္....၊
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူကတစ္အိမ္လံုးကိုလွည္႔ပတ္ ၾကမ္းေနတာခင္ဗ်ာ႔၊ မိန္းမေရာ ညီမေတြေရာ အကုန္လံုးကိုေရေရလည္လည္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနတာ၊
ပထမေတာ႔ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိဘူး၊
ေနာက္ေတာ႕မွေမာင္မင္းၾကီးသားက ဘုရားပန္းအိုးေတြ ထဲမွာ
ေရမရွိလို႔ ဘုရားပန္းေတြညွွိဳးရတာကို ေပါက္ကြဲေနမွန္းသိလိုက္ရတယ္၊
မိန္းမနဲ႔ညီမကလည္းခ်က္ခ်င္း ဘုရားပန္းအိုးေတြ ေရလဲ ဘာညာနဲ႔
အလုပ္ေတြ ရွုပ္ကုန္တာေပါ႔၊
၊အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္စဥ္းစားစရာ တစ္ခု၊

ၿပႆနာ

တစ္ခု၊ဆိုရင္လည္းမမွားဘူး
အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ႔ ဒီလူဟာ အဲဒီေလာက္ ေပါက္ကြဲရေအာင္ဘာသာေရးကို
အရမ္းအေလးထားသူလည္းမဟုတ္၊
၊ၿပီးေတာ႔ တကယ္႔ကိုမိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာ၀င္စစ္စစ္၊
ဘာသာေရးဖက္မွာ အားနည္းသူတစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ေၿပာရင္ရပါတယ္...၊
ဒါကိုမ်ား သူက ဘုရားပန္းေတြေနပူလို႔ ညိွဳးတာကို........
( ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္ေနပါတယ္)
ဒါေပမဲ႔ သူကပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုအေၿဖေပးသြားပါတယ္....။
”““ မင္းတို႔ အဲဒီလို ဘုရားပန္းေတြညိွုဳးေနေတာ႔ ေသာက္စီးပြားက ဘယ္လိုတက္ေတာ႔မလဲကြ” ....တဲ႔...
( သူ႔မိန္းမနဲ႔ညီမကိုေၿပာလိုက္တာပါ )
ေၾသာ္...ငါတို႔ဘုရားရွင္လည္း ခုတံုး လုပ္ခံရၿပန္ၿပီေကာ.....။

သူလိုခ်င္တာ......

ကၽြန္ေတာ္အသက္(၂၀)ေက်ာ္ခန္႔ အရြယ္တုန္းက ဗီဒီယို ေခြဌားဆိုင္ဖြင္႔ခဲ႔ပါတယ္၊( တိတ္ေခြေခတ္ေပါ႔)
ထိုစဥ္အခ်ိန္ကတည္းက ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္( ေတးေရး စိုင္းခမ္းလိတ္)ႏွင္႔ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ႔ပါသည္၊ေလးစားခဲ႔ရပါသည္၊
အဲဒီတုန္းက သူ႔အသက္မွာ အခုကၽြန္ေတာ္႔လို(၄၀)ေက်ာ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ဟုထင္ပါသည္၊
တစ္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ႏွင္႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုင္ကို သူေရာက္လာပါတယ္၊ေခြဌားဖို႔ေတာ႔မဟုတ္ပါ၊
လမ္းၾကံဳလို႔၀င္လာတာလား..၊ဒါမွမဟုတ္ ဘာကိစၥႏွင္႔ဆိုတာကိုေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါ၊ေခြဌားဆိုင္ကိုေရာက္လာမွေတာ႔
သူကလည္းေခြေတြကို ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔၊ဟိုဟာေမး ဒီဟာေမးေပါ႔ ၊
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူလိုႏိုင္ငံေက်ာ္ေတးေရးတစ္ေယာက္
၀ါရင္႔အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္၊ၿပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆိုတဲ႔ အေနအထားေတြအရ သူ႔ကိုသာမာန္လူၿပိန္းၾကိဳက္
ဇတ္ကားမ်ိဳးေတြမဟုတ္ပဲ ေအာ္စကာေတြ။အကယ္ဒမီေတြ ရထားတဲ႔၊အဆင္႔ၿမင္႔ရုပ္ရွင္ဇတ္ကားေတြရဲ႔အေၾကာင္းကို
အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေၿပာၿပေနရတာေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားတစ္ခြန္းေမးလိုက္တယ္..၊အဲဒီစကားကိုအခုထက္ထိေမ႔မရလို႔
အခုလိုေဖာက္သည္ၿပန္ခ်ေနရတာပါ၊ သူေမးလိုက္တဲ႔ေမးခြန္းက.....
``ခင္ဗ်ားမွာ..နပမ္းခ်တဲ႔ကားဗ်ာ.ေယာက်ၤားအခ်င္းခ်င္း
မိန္းမအခ်င္းခ်င္း..နပမ္းသတ္တဲ႔ကားေတြ မရွိဘူးလား´´...တဲ႔..၊
အမွန္အတိုင္း၀န္ခံပါ႔မယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိဘူးၿဖစ္သြားတယ္၊
``နပမ္းကားတဲ႔´´....၊ပရိတ္သတ္တို႔ေရ....စဥ္းစားသာၾကည္႔ေပေတာ႔...၊ေမးစရာလားဗ်ာ...ဒီေလာက္ေတာင္မွ ကမၻာေက်ာ္
ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေၿပာေနတာကို သူက``နပမ္းကားတဲ႔´´.... သူလိုႏိုင္ငံေက်ာ္ေတးေရးတစ္ေယာက္
၀ါရင္႔အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္၊ၿပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က....
ဒါေပမဲ႔ သူ႔ရဲ႔ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္း ကလည္းကၽြန္ေတာ္႔ကို အခုထိ မေမ႔ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ.......
အဲဒါကေတာ႔...`` ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ..ဟိုရုပ္ရွင္ေတြက တကယ္ၿဖစ္ေနတာမွမဟုတ္တာ..သရုပ္ေဆာင္ေနၾကတာေလ..
ဒါရုိက္တာခိုင္းသလို လုပ္ေနၾကရတာ..နပမ္းခ်တာကမွ တကယ္ခ်ေနတာဗ်´´...တဲ႔၊

ကၽြန္ေတာ္အခု...အဲဒီအခ်ိန္ကသူ႔အသက္အရြယ္ကိုေရာက္ေနပါၿပီ...ထို႔အတြက္ေၾကာင္႔....အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
သူလိုခ်င္ခဲ႔တဲ႔အရာကိုလည္း..ကၽြန္ေတာ္အခုခံစားလို႔ရေနပါၿပီ..။သိေနပါၿပီ...။

ဒါေပမဲ႔..ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အခုအခ်ိန္အထိ တကယ္မဟုတ္ပဲ သရုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ႔ ရုပ္ရွင္ဇတ္ကားေတြကို
ေက်ေက်နပ္နပ္၊ရူးရူးမိုက္မိုက္ နဲ႔ၾကည္႔ေနဆဲပါပဲ.................။

( ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္အား အသိေပးၿခင္းမရွိပဲ..ဆရာႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေဖာ္ၿပမိသည္႔အတြက္
အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။)

ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ

ကၽြန္ေတာ္..........
သက္တမ္းရဲ႕တစ္၀က္ေက်ာ္
ေပ်ာ္တယ္လည္းမဟုတ္၊

ေနရာစံု ေၿခရာစံု
ေ၀ဒနာေတြစံု....၊

အတိတ္ကအိမ္မက္
ဆက္မက္ခ်င္ရဲ႕......
ဒါေပမဲ႕..ရုတ္တရက္လန္႕ႏိုး
“ဟူး”...မိုးေတာင္လင္းၿပီကိုး...၊

လမ္းေဟာင္းၾကီးအလယ္..ေၿခစံုရပ္
စိတ္ကူးထဲကအနာဂတ္
(တခါတေလေတာ႕....)
အေသသတ္ခ်င္မိ...၊

ဒါေပမဲ႕...ေသခ်ာတာတစ္ခုက
အားလံုးဟာ .“.မေသခ်ာမွဳ႕” ဆိုတာေပါ႕..၊

ကၽြန္ေတာ္..........
သက္တမ္းရဲ႕တစ္၀က္ေက်ာ္
ခပ္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ လြဲေနဆဲ......။

(၂၀)ရက္ ေမလ ၂၀၀၉ခုႏွစ္
နံနက္ (၂)နာရီ(၁၀)မိနစ္

" ကာလ "

ငိုေၾကြးမႈ႔ႏွစ္ခုၾကားကာလ......ဘ၀...တဲ႔ ၊
နာရီလက္တံေတြက.....သကၠရာဇ္ကိုဆြဲေခၚ၊
နာက်င္ရွက္ရြံ႕ၿခင္းေတြက...ေတးတပုဒ္လိုဟစ္ေအာ္၊
ေအာ္သံ ေခၚသံ ေညွာ္သ ံၾကားမွာ....ေပ်ာ္သလိုဟန္လုပ္၊
ဟူး..........မနိပ္ပါလား ။
lucky strike တစ္လိပ္နဲ႕လဘက္ရည္တစ္ခြက္
သူ႕စရိတ္ကလည္းမနည္း........................၊
ေၿမာင္းပုပ္ထဲကၿခင္တစ္ေကာင္.....
မစင္ေတာင္မခ်န္ေတာ႔ပါလား..၊
ငိုေၾကြးမႈ႕နွစ္ခုၾကားကာလ.......အဲဒါ..ဘ၀...တဲ႕....။


(၁၉၉၁ ခုႏွစ္)
" lucky strike" အစား" london" ဟုေၿပာင္းလဲရြတ္ဆိုပါ။”

အိမ္မက္ကိုသိျခင္း

တေစၧအိမ္မက္ ႔႔ ႔ ႔ ႔ ႔ ေသြးေယာင္ေခ်က္ၿခား
ရင္တြင္းလိႈက္ခုန္ ႔ ႔ ႔ ႔ ႔ မဲေမႇာင္ေခ်ာက္ကမ္း
သားရဲေအာ္သံဆူပြက္ညံသည္
အသဲလွပ္လွပ္ရင္၌ဟပ္၏ ။

အိပ္ယာထြန္႕လူး ႕႕႕႕႕စုစည္းအားအင္
ျပင္းထန္သည္ႏွင္႔ ႕ ႕ ႕ ႕ေရြ႕ေဝးႏွင္ထုတ္
႐ုတ္ၿခည္းေပ်က္ကြယ္႕ ႕ ႕ ႕ ႕ အိပ္မက္ငယ္အား
ငါသည္အႏိုင္ယူလိုက္၏ ။